Stefan Tadeusz Halski

Urodził się 19 listopada 1893 r. w Żywcu. Syn Zygmunta i Michaliny z Bośniackich. Brat Zdzisława (zob.).
Uczył się w I (1905-1907) i II gimnazjum (1907-1911) w Nowym Sączu, a potem w seminarium nauczycielskim w Starym Sączu, gdzie w 1912 r. uzyskał maturę.
Członek Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w armii austro-węgierskiej. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy we Freiburgu służył w 32 pp Obrony Krajowej. W sierpniu 1915 r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w niej do września 1918 r., po czym powrócił do kraju.
Wstąpił wówczas do POW. Brał udział w organizowaniu oddziałów polskich na Spiszu i Orawie.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył w sztabie 2 psp, a potem 1 BGórskiej. W 1919 r. mianowany ppor. piech., w 1920 r. awansował na por. piech.
W latach 1921-1926 oficer w PKU w Sanoku i w DOK nr X w Przemyślu. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, od 1926 r. był oficerem 62 pp. W 1930 r. został kwatermistrzem baonu KOP w Krasnem nad Uszą. Od 1935 r. w 42 pp. Był oficerem materiałowym pułku, komendantem obwodu PW i WF. Wiosną 1939 r. oficer mobilizacyjny 42 pp.
Podczas kampanii 1939 r. w Ośrodku Zapasowym 18 DP. Brał udział w obronie Brześcia nad Bugiem. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty z Janiną Stryszowską.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie oraz na zbiorowej tablicy na frontonie kościoła pw. św. Kazimierza w Nowym Sączu i w Zespole Szkół Zawodowych w Starym Sączu.