Urodził się 23 marca 1900 r. w Warszawie. Syn Franciszka i Ludwiki.
W czasie I wojny światowej należał do POW; ukończył jej szkołę podchorążych.
Od 1919 r. w WP. Absolwent Szkoły Telegraficznej. Służył w Dywizji Litewsko-Białoruskiej oraz w 7 DP. W ich składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami. W 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. łączn. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.
Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1924 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.
Pracował jako kierownik Zakładu Pszczelarstwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Prowadził tam pogadanki z dziedziny zoologii i botaniki.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; S. Kalbarczyk, Polsce pracownicy nauki ofiary zbrodni sowieckich w latach II wojny światowej, Warszawa 2001; N. Lebiedwiewa, Katyń. Zbrodnia przeciwko ludzkości, Warszawa 1997; „Monitor Polski” nr 24/1933, 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.