Urodził się 16 grudnia 1896 r. w Dąbrowej koło Karwiny na Śląsku Cieszyńskim. Syn Franciszka, górnika, i Franciszki z Macurów.
Uczył się w szkole ludowej (1902–1909), a następnie w polskim gimnazjum w Orłowej. Od 1913 r. kontynuował naukę w Polskim Seminarium Nauczycielskim Męskim Towarzystwa Szkoły Ludowej w Białej.
W czasie I wojny światowej od kwietnia 1915 r. w armii austro-węgierskiej. Ukończył szkołę oficerów rezerwy w Opawie, po czym był dowódcą plut. w 21 , 31 i 35 pp. W 1916 r. walcxzył na froncie włoskim, a w 1917 r. na rosyjskim. 1 stycznia 1917 r. awansował do stopnia ppor. rez. piech. Został dowódcą komp. 1 listopada 1918 r. awansował na por. rez. piech.
Należał do POW.
Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w III baonie Pułku Ziemi Cieszyńskiej (potem: 10 pp). Brał udział w walkach z Czechami w Karwinie, Dabrowie i pod Skoczowem w styczniu 1919 r. Uczestniczył w przygotowaniach do plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim. Był wówczas (listopad 1919–sierpień 1920) dowódcą odcinka Dąbrowa-Orłowa-Łazy. W sierpniu 1920 r. przeniesiony do baonu śląskiego w Białej, a potem do 4 psp.
W 1921 r. ukończył sześciomiesięczny kurs kierowników kooperatyw wojskowych przy MSWojsk. Od września dowodził komp. 10 pp. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, od 1922 r. służył w 4 psp. W latach 1925–1928 w 10 pp, po czym ponownie w 4 psp. W pułku tym sprawował funkcje dowódcy komp., oficera materiałowego, dowódcy szkoły podoficerskiej i dowódcy baonu. Od marca 1932 r. w 3 baonie KOP „Hoszcza”. Był dowódcą szkoły podoficerskiej, oficerem materiałowym i kwatermistrzem baonu. Od 1936 r. kierownik referatu mobilizacyjnego w DOK nr II w Lublinie.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 035/4 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty (od 1921 r.) z Olgą Horak, miał z nią córki Wandę i Lidię.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. Klistała, Martyriologium Ziemi Cieszyńskiej, Brennej, Chybia, Dębowca, Drogomyśla, Goleszowa, Górek, Haźlach, Istebnej, Kończyc, Skoczowa, Strumienia, Ustronia, Wisły Zebrzydowuic w latach 1939–1945. Słownik biograficzny, Bielsko-Biała 2011; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1-2/1994; H. Szotek, Zasłużyli na naszą pamięć, Skoczów 2019.