Bojownikom niepodległości

Szczepan Jamka

(1895–po 1939)

Urodził się 12 lipca 1895 r. w Piaskach Wielkich. Syn Wojciecha i Katarzyny z Hachlawskich (?).

W czasie I wojny światowej w armii austro-węgierskiej.

19 lutego 1919 r. w stopniu ppor. piech. przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany komendantem dworca kolejowego w Sanoku.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej od 1923 r. służył w 12 pp. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. piech. Od 1933 r. w KOP. 19 marca 1938 r. awansował na mjr. piech. Wiosną 1939 r. był zastępcą dowódcy baonu KOP „Kleck”. Od 23 marca dowodził II baonem 1 pp KOP.

Na tym stanowisku w składzie 1 BGórskiej (Armia „Kraków”) brał udział w walkach na Podkarpaciu. Ranny 5 września pod Wiśniową lub 6 września pod Bochnią.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości.

Źródła

„Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; W. Steblik, Armia „Kraków” 1939, Warszawa1975.