Szczepan Łańcucki

Urodził się 23 grudnia 1893 r. w Sieniawie koło Przeworska. Syn Bronisława i Weroniki z Michalskich. Brat Jana (zob.) i Józefa Andrzeja (zob.).

Ukończył szkołe powszechną w Sieniawie i gimnazjum klasyczne w Jarosławiu.

Od wiosny 1914 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Jarosławiu. Był komendantem drużyny skautowej.

W czasie I wojny światowej od 1 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 15 komp. od 10 kwietnia 1915 r. w II plut. 10 komp. 2 pp LP, uzyskując stopień tyt. sierż. Dowodził plut. Ciężko ranny 7 listopada 1915 r. pod Hutą Lisowską.

Szczepan Łańcucki wstąpił do Legjonów w 1914 r. Ideowiec mający na myśli jedynie dobro Ojczyzny i w Imię tego dobra walczył, jako znakomity żołnierz i gorący patrjota. Zadanie swoje wypełniał zawsze bez zarzutu. Znakomity patrolowiec – pełen inicjatywy i samodzielności.Brał udział we wszystkich walkach baonu od chwili wyruszenia aż do dnia 7 listopada 1915.

W dniu tym pod Bielgowem jako dca plutonu otoczony we własnych okopach ze wszech stron Rosjanami, nie traci zimnej krwi, porywa ze sobą pluton, bagnetem w ręku przebija się przez npla zabierając kilkunastu jeńców do niewoli. Po zameldowaniu się u dowódcy otrzymuje rozkaz kontrataku. Ze swoim plutonem powtórnie uderza na bagnety czem sprawia zamieszaniew szeregach nplskich. Bierze do niewoli oficera rosyjskiego, a widząc, że npl. zaczyna się wycofywać nie pozwala mu na odpoczynek, lecz pędzi go aż po jego własne okopy. Przed okopami nieprzyjacielskiemi pada trupem ugodzony kulą nplską.Pluton którym dowodził widząc śmierć swojego dowódcy cofnął się do swoich okopów [z wniosku na order Virtuti Militari].

Zmarł z ran 8 listopada 1915 r.