Szymon Jaroszewski

Urodził się 28 października 1890 r. w Warszawie. Syn Stanisława i Anastazji z Ukińskich.

Od 1905 r. kształcił się w Średniej Szkole Mechaniczno-Technicznej M. Mittego w Warszawie. W latach 1906–1907 należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Od 1908 r. mieszkał we Francji, gdzie studiował na uniwersytecie w Nancy. W 1912 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich ps. „Ordon”.

Od 1919 r. w Wojsku Polskim. Służył w 28 i 29 pp. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Po jej zakończeniu przeniesiony do rezerwy. Z dniem 29 listopada 1930 r. mianowany ppor. rez. piech.

W niepodległej Polsce od 1921 r. związał się z pożarnictwem. W 1925 r. pełnił funkcję instruktora pożarnictwa w pow. Radomsko. W 1926 r. objął funkcję inspektora Związku Straży Pożarnych w województwie nowogródzkim. Od 1929 r. był naczelnym inspektorem Związku Straży Pożarnych RP.

Podczas II wojny światowej należał do współzałożycieli Strażackiego Ruchu Oporu „Skała” (23 grudnia 1939). Mianowany II szefem sztabu tej organizacji. 4 czerwca 1940 r. aresztowany przez Niemców, został osadzony na Pawiaku. 14 sierpnia wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, dotarł tam dzień później (nr więźnia 2821).

Zginął 25 czerwca 1942 r. w obozie.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Walerią z Cukiertów Włodarczykową.