Urodził się w 1888 r. w Klwowie pow. Przysucha. Syn Stanisława i Józefy z Matuszewskich.
Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej. W 1917 lub na początku 1918 r. przeszedł do II Korpusu Polskiego. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) wyruszył na Murmań, lecz w Moskwie został aresztowany przez bolszewików. Zwolniony, powrócił do kraju.
Od 3 stycznia 1919 r. w Straży Kolejowej w Warszawie, od 7 lutego w Policji Komunalnej, a potem w Policji Państwowej. 19 stycznia 1920 r. awansował na st. posterunkowego. W 1939 r. funkcjonariusz w XVII komisariacie w Warszawie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 027/2 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 2, Warszawa 2006; „Monitor Polski” 1932, nr 140.