Urodził się 12 czerwca 1902 r. w Błoniu. Syn Alberta i Elżbiety z Tauchertów. Brat Jerzego Edwarda (zob.) i Władysława (zob.).
W roku 1918 służył w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Mińska Litewskiego.
Od września 1919 r. był elewem Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie. W roku 1920 brał udział w wojnie z Rosją bolszewicką w składzie 15 Pułku Ułanów. Uczestniczył w III powstaniu śląskim (1921). W roku 1922 uzyskał maturę, po czym poświęcił się zawodowej służbie wojskowej.
Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu i 1 lipca 1923 r. został mianowany ppor. art. Służył w 29 pap. 1 lipca 1925 r. otrzymał stopień por. art. W roku 1928 r. oficer 11 dak, w latach 1931–1934 instruktor w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. art. Od roku 1934 w 4 dak. Wiosną 1939 r. był adiutantem dyonu.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po kapitulacji SGO „Polesie” pod Kockiem (6 października) uniknął niewoli i przedostał się do Francji. Tam powołany do służby czynnej. Później przydzielony do 2 Korpusu Polskiego. W latach 1944–1945 uczestniczył w walkach we Włoszech. Jako mjr i ppłk art. był ostatnim dowódcą 7 part konnej (29 marca 1945–18 lipca 1947).
Po demobilizacji osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Awansował na płk. art.
Zmarł 7 lipca 1995 r. w Nowym Jorku. Pochowany na Polskim Cmentarzu w Doylestown.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; Księga pamięci kadetów II Rzeczypospolitej, Warszawa 2001; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923–1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” 1934, nr 6; Rocznik oficerski 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.