Tadeusz Antoni Bobrowski

Urodził się 4 czerwca 1876 r. w Koropcu pow. Buczacz. Syn Władysława, oficjalisty dworskiego.

Do maja 1889 r. uczył się w gimnazjum w Czerniowcach. Po przerwaniu nauki rozpoczął praktykę czeladniczą w drukarni w Kołomyi. Po jej ukończeniu w czerwcu 1892 r. pracował zawodowo w drukarni „Gazety Kołomyjskiej”. Następnie przeniósł się do drukarni „Kuriera Stanisławowskiego” w Stanisławowie, a potem w Przemyślu.

Od 1892 r. był związany z ruchem socjalistycznym. W 1898 r. wyjechał do Londynu, gdzie pracował w drukarni „Przedświtu” oraz należał do sekcji londyńskiej Zw. Zagranicznego Socjalistów Polskich (potem Oddziału Zagranicznego PPS). W czasie pobytu w Anglii dokształcał się w Economical and Political School oraz na kursach For Art and Graphic. Uczestniczył w V Międzynarodowym Kongresie Socjalistycznym II Międzynarodówki w Paryżu (23-27 września 1900 r.).

W 1901 r. na krótko powrócił do Przemyśla, skąd w końcu roku przeniósł się do Krakowa. Tam podjął pracę w drukarni Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Działał w krakowskim komitecie PPSD i równocześnie w sekcji krakowskiej Oddziału Zagranicznego PPS. W 1903 r. został prezesem Zw. Stowarzyszeń Robotniczych w Krakowie. Po rozłamie w PPS (listopad 1906 r.) znalazł się w szeregach PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Jako obywatel austriacki firmował w Krakowie wiele wydawnictw tej partii, m.in. w 1909 r. był redaktorem odpowiedzialnym i wydawcą „Wiestnika Polskoj Socyalisticzeskoj Partii (Riewoluczonnoj Frakcyi)”, zaś w 1910 r. wydawcą „Przedświtu”.

Od maja 1908 r. był członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza. W latach 1908-1912 przewodniczył krakowskiej filii Stowarzyszenia Drukarzy, Odlewników Czcionek i Pokrewnych Zawodów „Ognisko”. W kwietniu 1911 r. wybrano go zastępcą przewodniczącego komitetu krakowskiej organizacji PPSD. Na skutek konfliktu z Ignacym Daszyńskim na tle krytyki taktyki strajkowej drukarzy, w 1912 r. wystąpił z PPSD i przeniósł się do Lwowa. Objął tam kierownictwo techniczne „Kuriera Lwowskiego”.

Członek Związku Strzeleckiego we Lwowie.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo służył w oddziale wywiadowczym 1 pp LP, a następnie (od 10 października) jako zastępca komendanta w oddziale kartograficznym (wywiadowczym) Komendy Legionów. 10 października 1914 r. mianowany chor. kanc., 14 grudnia awansował na ppor. kanc. 10 sierpnia 1915 r. oddział ten został zlikwidowany. 23 sierpnia 1915 r. awansował na por. kanc. Przeniesiony do aparatu zaciągowego, od 6 kwietnia 1917 r. stał na czele IX Głównego Urzędu Zaciągu w Łodzi.

Po kryzysie przysięgowym, awansowany na kpt. kanc. we wrześniu 1917 r., służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w obozie w Dulfalvie.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

Po powrocie do kraju 25 października 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, a po rozbrojeniu okupantów automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego. Do lutego 1920 r. sprawował funkcję komendanta więzienia wojskowego przy ul. Dzikiej w Warszawie. W połowie tego roku został adiutantem w komendzie m. st. Warszawy, a potem oficerem placu.

Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919 r., od 1 listopada 1923 r. kierował Główną Drukarnią Wojskową. 31 marca 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku. Jako pracownik cywilny zajmował dotychczasowe stanowisko.

W tym czasie rozpoczął aktywną działalność w oficerskiej spółdzielczości mieszkaniowej (był długoletnim członkiem rady nadzorczej Mieszkaniowo-Budowlanego Stowarzyszenia Spółdzielczego Oficerów), prezes Towarzystwa Opieki nad Sierotami oraz prezes Związku Polskich Towarzystw Fotograficznych i Polskiej Prasy Fotograficznej. Od 1936 r. członek Fotoklubu Polskiego. Należał także do działaczy Związku Legionistów Polskich – sprawował funkcję sekretarza Koła Żołnierzy Formacji Pozapułkowych LP.

Wobec wykrycia malwersacji finansowych, dokonanych przez jego zastępcę Józefa Rzepkę podał się do dymisji, a następnie 31 stycznia 1936 r. zastrzelił się w Warszawie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-5.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Gustawą Katarzyną Ehrlich (zob.), miał córki Wandę Helenę (zm. 31 XII 1980) zamężną Hrabowską i Zofię (14 X 1905-16 IX 1989) zamężną Żołątkowską, działaczkę komunistyczną.