Tadeusz Beres

Urodził się 21 listopada 1886 r. w Podwołoczyskach. Syn Walentego i Jadwigi.

Pracował jako nauczyciel ludowy. Przed wojną mieszkał w Krakowie.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich.  Służył w 5 pp LP, awansując 1 listopada 1916 r. na ppor. piech. Jako żołnierz okm pułku ranny pod Józefowem (lipiec 1915 r.), przebywał w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. W czasie kryzysu przysięgowego został dowódcą 8 konp. Funkcję tę sprawował do rozwiązania pułku (18 września 1917).

Od 31 października 1918 r. w WP. Początkowo służył w 2 pp (potem: 8 pp leg). 8 listopada awansował na por. piech. ze starszeństwem z 1 marca. W 1920 r. w 2 pp leg. W sierpniu awansował na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia). Po zakończeniu działąń wojennych w styczniu 1921 r. odkomenderowany do Centralnej Szkoły Podoficerów nr 1 w Biedrusku.

Następnie w Centrum Wyszkolenia DOGen Warszawa. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był oficerem Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie (do 24 stycznia 1924 r.). Awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., dowodził III baonem 15 pp (początkowo jako p.o.), a od 25 lutego 1926 r. – II baonem. 31 października 1927 r. został kwatermistrzem pułku. Od 26 kwietnia 1928 r. kierownik referatu kulturalno-oświatowego , a potem referatu materiałowego, w DOK nr IV w Łodzi. Z dniem 30 listopada 1932 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Po kampanii 1939 r. przedostał się na zachód. Z dniem 3 maja 1940 r. awansował na ppłk. piech. W lipcu 1940 r. był oficerem ewidencyjnym w Stacji Zbornej Oficerów w Rothesay na wyspie Bute.

Po zakończeniu wojny w 1947 r. powrócił do kraju.

Dalsze jego losy są nieznane.