Tadeusz Bieńkowski

Urodził się 1 kwietnia 1894 r. we Lwowie. Syn Adama, urzędnika i dziennikarza, oraz Heleny z Teymarów. Brat Adama (zob.).

Uczył się w wiedeńskim Theresianum, skąd został wydalony.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 2 puł LP. Od 12 sierpnia 1917 r. w 1 szw. Po likwidacji pułku w następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Synowódzku (19 lutego).

Wcielony do armii austro-węgierskiej (13 marca), został wysłany na front włoski. Służył w 8 DK. Zdezerterował, po czym przedostał się do Krakowa, a stamtąd do Warszawy.

W październiku 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Skierowany do Łukowa, kierował akcją rozbrajania Niemców (11 listopada). Sformował szw. kawalerii i objął jego dowództwo. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Od października 1920 r. dowódca szw. 214 puł Armii Ochotniczej (potem: 24 puł).

Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., służył w 24 puł (1923, 1924). Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1924 r. podczas urlopu pozostał w Gdańsku, w związku z czym został pozbawiony stopnia oficerskiego.

Pracował w agencji prasowej „Baltische Presse”, a potem (do 1932 r.) był korespondentem gdańskim „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. Następnie referent prasowy Komisariatu Ligi Narodów w Wolnym Mieście Gdańsku. W 1937 r. został korespondentem „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” oraz agensji prasowej „Transatlantyk” w Budapeszcie.

Po kampanii 1939 r. przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do WP. Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii, służył w Legii Oficerskiej w Szkocji. Skierowany do stacji zbornej w Rothesay na wyspie Bute. Dzięki wsparciu gen. Mariana Kukiela zwolniony. Od 1941 r. pacownik organów prasowych na Zachodzie.

Zmarł w 1976 r. w Hiszpanii.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.