Bojownikom niepodległości

Tadeusz Bobrowski

1873–1930

Tadeusz BobrowskiUrodził się 24 stycznia 1873 r. w Warszawie. Syn Kazimierza i Zuzanny z Chajęckich. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Warszawie (1889 r.) kształcił się w Mechanicznej Morskiej Szkole Inżynieryjnej w Kronsztadzie (do 1893 r.). Mianowany młodszym inżynierem mechanikiem, poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w rosyjskiej Marynarce Wojennej. Ukończył kurs torpedowy (13 września 1893-6 czerwca 1894), po czym studiował na wydz. mechanicznym Mikołajewskiej Akademii Morskiej w Petersburgu (1896-1898). Służył we Flocie Czarnomorskiej na stanowiskach inżyniera mechanika. W 1897 r. awansowany na pomocnika starszego inżyniera mechanika, w 1901 r. otrzymał stopień kpt., w 1906 r. ppłk., 6 grudnia 1912 r. płk. Od 13 grudnia 1912 do 10 stycznia 1918 r. zastępca głównego inżyniera mechanika portu wojennego w Sewastopolu. Po wybuchu rewolucji w Rosji 1917 r. został członkiem Zw. Wojskowych Polaków w Sewastopolu. Uczestniczył w założeniu Domu Polskiego w Sewastopolu i został jego pierwszym prezesem. W lipcu 1918 r. awansował na gen. mjr. Od 1918 r. działał w POW na Ukrainie. Po powrocie do kraju w okresie od 1 lipca 1919 do 24 listopada 1922 r. był szefem sekcji technicznej Dep. dla Spraw Morskich MSWojsk. Zweryfikowany jako gen. bryg. z 1 czerwca 1919, zajmował stanowisko szefa służby technicznej Kierownictwa Marynarki Wojennej. W związku z tzw. aferą minową zawieszony w czynnościach służbowych 9 kwietnia 1925, 19 maja zwolniony ze stanowiska. W lipcu był członkiem komisji ds. zakupu okrętów podwodnych. Ostatecznie z dniem 30 kwietnia 1927 r. przeniesiony w stan spoczynku. Jesienią tego roku został inspektorem technicznym w „Żegludze Polskiej”. Współredagował dodatek łowiecki „Trąbki” do „Słowa Wileńskiego”. Zmarł 11 maja 1930 r. w Wilnie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu na Antokolu. Odznaczony Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości. Żonaty z Marią z Brynków, miał z nią synów Tadeusza (ur. 1899) i Zygmunta (ur. 1906) oraz córkę Halinę (ur. 1903).

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 156/1931
Źródła

Encyklopedia Wojskowa t. I, Warszawa 1931; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW – Wschód 1914-1921, Olszyn 2012; Kadry morskie Rzeczypospolitej t. II, Gdynia 1996; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; „Monitor Polski” nr 156/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa1994; A. Wojtaszak, Generalicja Wojska Polskiego 1921-1926, Szczecin 2005.