Tadeusz Bocheński

Urodził się 2 listopada 1869 r. w Warszawie. Syn Tadeusza Longina i Karoliny z Gzowskich.
Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Radomiu w 1885 r. uciekł do Odessy, gdzie pracował jako doker. W 1890 r. ukończył Wydz. Nawigacyjny Szkoły Marynarki Handlowej w Sewastopolu, uzyskując stopień szturmana ż.w., a w 1892 r. jako eksternista Szkołę Marynarki Handlowej w Bierdiansku, otrzymując dyplom kpt. ż.w.
W latach 1892-1894 jako stypendysta odbywał praktykę we Flocie Ochotniczej. Następnie do 1899 r. pływał po oceanach na różnych jednostkach floty. Jesienią 1899 r. zorganizował w Odessie akcyjne tow. okrętowe „Żegluga. T. Bocheński i S-ka”. Po bankructwie firmy mieszkał w Brazylii, gdzie w latach 1902-1904 był kontrolerem budowy portu w Manaos na Amazonce. Chory na febrę,w grudniu 1904 r. powrócił do Europy.
W związku z wojną z Japonią zmobilizowany do służby w Rosyjskiej Marynarce Wojennej (marzec 1905 r.). 6 czerwca otrzymał stopień praporszczyka mar. 15 kwietnia 1906 r. złożył w Morskim Korpusie w Petersburgu egzamin oficerski, uzyskując stopien lejtn. mar. W kwietniu 1907 r. ukończył Oficerską Szkołę Podwodnego Pływania, po czym w listopadzie otrzymał przydział do Władywostoku. Tam dowodził okrętem podwodnym „Kasatkina”i okrętem szkolnym. Z dniem 6 kwietnia 1914 r. awansował na kpt. w Korpusie Admiralicji.
W czasie I wojny światowej do 1916 r. służył na okrętach podwodnych we Władywostoku. Przeniesiony do Floty Bałtyckiej, w stopniu kpt. mar. II rangi dowodził 6 dyonem okrętów podwodnych, bazującym w Finlandii (1916-1917).
Po rewolucji lutowej w Rosji działacz Zw. Wojskowych Polaków w Finlandii – był jego wiceprezesem. Po przewrocie bolszewickim w listopadzie 1917 r. aresztowany. Sądzony, został uniewinniony i wysłany do Władywostoku celem przyjmowania okrętów podwodnych przekazywanych z Ameryki. Od grudnia był wiceprezesem Komitetu Obrony Interesów Polaków na Dalekim Wschodzie, przekształconego w Polski Komitet Narodowy. W styczniu 1920 r. zorganizował wyjazd do kraju na angielskim parowcu około 800 inwalidów, żołnierzy 5 Dywizji Syberyjskiej i cywilów. Od kwietnia 1920 r. organizował również Tow. Polsko-Wschodniej Żeglugi, które po wkroczeniu wojsk bolszewickich do Władywostoku (25 października 1922 r.) przestało istnieć. W latach 1922-1924 wykładał w Szkole Morskiej we Władywostoku. W listopadzie 1924 r. powrócił z rodziną do Polski. Zweryfikowany jako kmdr ppor. mar. rez. z 1 czerwca 1919 r.
Od 1 września 1925 r. był wykładowcą astronomii i nawigacji w Oficerskiej Szkole MW (Szkole Podchorążych MW) w Toruniu. W 1934 r. przeszedł na emeryturę. Pomimo to aż do wojny wykładał w Szkole Podchorążych MW.
Podczas II wojny światowej w 1939 r. zamieszkał z córką w Krakowie.
Zmarł 26 listopada 1946 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim.
Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
Żonaty, miał córkę i syna Macieja (12 III 1918-21 III 1989), oficera Polskiej Marynarki Wojennej, po wojnie brytyjskiego kpt. ż.w.