Tadeusz Brudnik

Urodził się 30 sierpnia 1896 r. w Niepołomicach pow. Bochnia. Syn Andrzeja, kupca, i Marii z Fitowskich. Ukończył szkołę ludową oraz kursy przemysłowe, uzyskując kwalifikacje kupieckie. Od 1913 r. członek PDS i „Sokoła” w Niepołomicach. W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. w składzie drużyny wyjechał do Krakowa, gdzie w stopniu szer. został przydzielony do 6 komp. 2 pp LP. Później był żołnierzem 3 pp LP. Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos na Węgrzech. Uwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 10 pp, a potem w 45 pp. Od 1918 r. w WP. Na początku grudnia wstąpił do 15 pp. Ukończył kurs specjalistyczny. Awansowany na sierż., został szefem komp. szkolnej. Od 15 kwietnia 1919 r. jako szef 9 komp. walczył z bolszewikami. Wyróżnił się pod Piszczą (4-5 sierpnia 1920), gdy na czele 15 żołnierzy powstrzymał siedem ataków bolszewickich, oraz pod Nasielskiem (20 sierpnia) i Stefanowiczami (5 września). Awansował na st. sierż. Po wojnie poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Ze względu na stan zdrowia po sześciu latach zwolniony z armii. Pracował jako dozorca na strzelnicy w Niepołomicach. Z czasem częściowo utracił wzrok. Zmarł 8 grudnia 1956 r. w Niepołomicach i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Żonaty z Wandą Szczęsną Rumin, miał z nią syna Tadeusza (ur. 21 XII 1921).