Tadeusz Brudzyński

Urodził się 23 marca 1877 r. w Ostałowie pow. Kutno. Syn Adolfa, dzierżawcy majątku, i Balbiny z Kostrzeńskich, powstańca 1863 r.
Uczył się w szkole realnej w Łowiczu, po czym odbył praktykę rolniczą w majątku Imielno pow. Kutno. Pomagał matce w prowadzeniu majątku Szubinie, po czym osiadł we własnym majątku Rybitwy w pow. Łęczyca.
Podczas rewolucji 1905 r. zorganizował w Witoni pow. Łęczyce zebranie ludności w sprawie organizacji polskiej szkoły, za co został skazany na dwa miesiące aresztu, zamienionego na grzywnę w wysokości 300 rubli. Pomimo tej kary w dalszym ciągu uczestniczył w organizacji szkół elementarnych, założył też kółko rolnicze w Witoni.
W 1909 r. zakupił majątek Pniewo koło Żychlina i folwark Marianów. W Pniewie rozwijał gospodarkę rolniczo-hodowlaną. Jednocześnie kontynuował działalność oświatową. Był organizatorem szkół w Stradzewie i Pniewie.
W czasie I wojny światowej w POW.
W niepodległej Polsce gospodarował w swoim majątku; rozparcelował folwark Marianów, za uzyskane środki kupił dla syna majątek Różyce w pow. Łęczyca. Współorganizator spółdzielni „Wspólna Praca” w Kutnie i współinicjator budowy młyna spółdzielczego w tym mieście. Zakładał i wyposażał oddziały straży pożarnych w Pniewie i Stradzewie.
Podczas II wojny światowej wysiedlony przez Niemców, pracował jako administrator majątków ziemskich w Grójeckiem i Sochaczewskiem.
Po wojnie kierował PGR w Trzebiechowie (pow. zielonogórski) i w Szarczu (pow. międzyrzecki).
Zmarł 15 marca 1969 r. w Piastowie i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 29-wprost.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 12 IX 1908) z Janiną Orpiszewską, miał z nią córkę Annę (1909-1964), zakonnicę, i syna Stefana (7 IX 1912-4 V 1983), ziemianina, a po jej śmierci z Haliną Makomaską, którą miał Andrzeja Ryszarda (17 V 1924-9 XII 2015), dr hab. nauk rolniczych, i córkę Teresę (1932-7 V 2006) zamężną Kucharską.