Tadeusz Budziszewski

Urodził się 18 września 1901 r. w Poznaniu. Syn Józefa, szewca, i Katarzyny z Woźniaków. Ukończył szkołę powszechną. 5 stycznia 1918 r. podjął prace w urzędzie telegraficznym. Uczestniczył w pracach niepodległościowych w Poznaniu. Od 28 grudnia 1918 r. brał udział w powstaniu wielkopolskim. W składzie komp. skautów uczestniczył w działaniach zbrojnych w Poznaniu i Biedrusku. W połowie stycznia 1919 r. wcielony do 8 komp. 1 pstrz wielkopolskich (potem: 55 pp). W jej składzie walczył z Niemcami, a od marca z Ukraińcami na terenie Małopolski Wschodniej. Później uczestniczył w wojnie z bolszewikami. W 1921 r. został zdemobilizowany. Powrócił wówczas do pracy w Urzędzie Telegraficznym w Poznaniu. Od 1932 r. był zatrudniony w Urzędzie Ambulansowym Poznań 2. Członek Zw. Powstań Narodowych 1914-1919. Podczas kampanii 1939 r. służył w komp. Pocztowego PW. W jej składzie dotarł w rejon Tarnopola. W grudniu powrócił do Poznania. W latach 1940-1945 pracował w Ambulansie Urzędu Pocztowego Poznań 2. W kwietniu 1945 r. delegowany do odbudowy sieci pocztowo-telegraficznej w rejonie Gorzowa. Współorganizował ruch zawodowy. W latach 1950-1959 pracował w Zarządzie Okręgu Pracowników Pocztowych i Telekomunikacyjnych w Poznaniu (delegatura w Gorzowie). Następnie od 1959 r. sekretarz Rady Zakładowej w Obwodowym Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym Poznań 1. Z dniem 1 czerwca 1969 r. przeszedł na emeryturę. Od 1959 r. członek ZBoWiD. W styczniu 1972 r. mianowany ppor. rez.,, w 1978 r. awansował na por. rez., w 1983 r. na kpt. rez. i w 1989 r. na mjr. rez. Zmarł w 1996 r. w Krakowie. Pochowany w kwat. powstańczej na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu. Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. oraz srebrny Krzyż Zasługi. Żonaty z Joanną Barczewską, miał z nią syna Bogdana (1926-1993) oraz córki Barbarę Ewę (1928-1993) i Danutę (ur. 1935).