Tadeusz Falkiewicz

Urodził się 27 marca 1897 r. w Gródku Jagiellońskim. Syn Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów. Brat Stanisława (zob.).

Uczył się w gimnazjum we Lwowie, maturę uzyskał w Wiedniu.

Od 1912 r. członek IV Drużyny Skautowej we Lwowie.

Od 1 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 4 komp. I baonu 1pp LP i 4 komp. V baonu 5 pp LP. Uzyskał stopień sierż.

Następnie w POW w Warszawie.

Od 10 listopada 1918 r. w WP. Mianowany ppor. piech., był żołnierzem Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a w 1920 r. 7 DP. Brał udział w wojnie z bolszewikami. 31 grudnia 1920 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. plek. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 19 marca 1939 r. awansował na mjr. rez. lek.

Studiował na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

W okresie od 1 kwietnia 1922 do 20 października 1928 r. pracował jako asystent w klinice neurologicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1925 r. odbył studia specjalistyczne w Instytucie Neurologicznym oraz w klinice neurologicznej Uniwersytetu Wiedeńskiego.

W 1928 r. został ordynatorem oddziału nerwowego 6 Szpitala Okręgowego we Lwowie. Funkcję tę sprawował do 1935 r., po czym był lekarzem naczelnym Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie.

Radny miejski Lwowa, w końcu lat 30. członek zarządu OZN. W 1939 r. jako kandydat OZN został wybrany na radnego m. Lwowa.

Wiceprezes Izby Lekarskiej we Lwowie, członek Rady Naukowej Lekarzy przy ZUS w Warszawie, członek Tow. Lekarskiego, członek Polskiego Tow. Neurologicznego i Psychiatrycznego. Autor kilkunastu prac specjalistycznych.

Po II wojnie światowej mieszkał w Stanach Zjednoczonych.

Zmarł w grudniu 1981 r. w Waszyngtonie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Marią Wallisch.