Urodził się 2 kwietnia 1898 r. w Łodzi. Syn Aleksandra i Antoniny z Albertów. Brat Zygmunta (zob.).
W czasie I wojny światowej w POW ps. „Hak”. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. wstąpił do WP.
Brał udział w wojnie z bolszewikami, był dwukrotnie ranny. Po jej zakończeniu w rezerwie. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., 2 stycznia 1932 r. awansował na por. rez. piech.
W niepodległej Polsce mieszkał w Łodzi. Pracował jako urzędnik w magistracie.
Członek Zw. Peowiaków, był skarbnikiem i prezesem koła w Łodzi.
Podczas II wojny światowej podjął działalność konspiracyjną w Łodzi. Zorganizował tamtejszych peowiaków. 9 listopada 1939 r. Niemcy usiłowali go aresztować w jego mieszkaniu, w związku z czym przeszedł na stopę nielegalną. Około 20 listopada wyjechał do Warszawy.
Po wojnie zamieszkał w Łodzi.
Zmarł 17 lutego 1955 r. w Łodzi.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty, miał syna Zbigniewa.
A. Gronczewska, Historia i obyczaje: Wynocha, tu będą Niemcy!, „Gazeta Krakowska” www.gazetakrakowska.pl (dostęp 29 III 2017); „Monitor Polski” nr 260/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.