Tadeusz Franciszek Gołąb

Urodził się 4 października 1895 r. w Żywcu. Syn Jana, nauczyciela, i Marianny z Ostrowskich. Brat Jana Józefa (zob.).

Uczył się w szkole elementarnej w Żywcu (do 1907 r.), w 1914 r. ukończył tamtejszą Wyższą Szkołę Realną.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii austro-węgierskiej, został wcielony do 56 pp. Ukończył szkołę oficerów rezerwy i w październiku 1915 r. został skierowany ma front włoski. 1 sierpnia 1916 r. mianowany ppor. rez. piech., we wrześniu 1918 r. odszedł na tyły, po czym przyjechał do Żywca. Z dniem 1 listopada 1918 r. awansował na por. piech.

Po rozbrojeniu Austriaków 26 listopada wyruszył z komp. żywiecką na front ukraiński w rejon Lwowa. Wcielony potem do 12 pp, w jego składzie brał udział w walkach z bolszewikami m.in. na froncie litewsko-białoruskim.

W latach 1921-1922 zajmował stanowisko przedstawiciela MSWojsk ds osadnictwa wojskowego w Dubnie. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 1923 r. służył w 44 pp. Był dowódcą komp. oraz adiutantem pułku. W 1928 r. odkomenderowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Nisku, dowodził w niej komp. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. piech., w tym też roku został dowódcą baonu w 44 pp. Od kwietnia 1934 r. był kwatermistrzem pułku.

Podczas kampanii 1939 r. w Ośrodku Zapasowym 13 DP. Był ranny w obie nogi. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Od listopada przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Marią Myślińską, miał z nią syna Zbigniewa Henryka (22 V 1927-2004).

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.