Tadeusz Garliński

Urodził się 5 września 1893 r. w Kałuszynie. Syn Adama i Wandy z Reperów.

Ukończył szkołę początkową (1908 r.) w Kałuszynie, po czym kształcił się w Gimnazjum Podlaskim w Siedlcach. W 1912 r. ukończył trzyletnie Kursy Pedagogiczne K. Bindera w Warszawie. Prawo do nauczania uzyskał po zdaniu dodatkowych egzaminów w języku rosyjskim w seminarium nauczycielskim w Siennicy.

Początkowo (od stycznia 1914 r.) pracował w jednoklasowej szkole w Zglechowie koło Siennicy. Od 1916 r. kontynuował ją w szkole w Kiczkach. Tam też zorganizował i szkolił Ochotniczą Straż Ogniową, założył sklep spółdzielczy i działał w Kasie Stefczyka.

W czasie I wojny światowej od 1 marca 1915 r. w POW ps. „Góral”. Był komendantem miejscowym w Kiczkach. Wobec groźby aresztowania przez władze niemieckie jesienią 1917 r. przeniósł się do Góry Puławskiej. Tam od 1 stycznia 1918 r. był nauczycielem w szkole powszechnej. Od 1919 r. nauczyciel w szkole we wsi Łęka i w Niesiłowie koło Góry Puławskiej.

W 1923 r. podjął pracę w siedmioklasowej Publicznej Szkole Powszechnej w Kałuszynie. Mieszkał wówczas przy ul. Mrozowskiej 10. 1 października 1931 r. równolegle został instruktorem oświatowo-kulturalnym na pow. Mińsk Mazowiecki. W 1932 r. ukończył kurs bibliotekarski w Grodnie, a także kursy spoleczno-oświatowe w Spale (1933 r.) i w 1935 r. Od 1 września 1932 r. pracował jako nauczyciel Szkoły Podstawowej nr 3 w Mińsku Mazowieckim.

Od 1916 r. członek Zw. Nauczycieli Szkół Początkowych, a następnie Zw. Nauczycielstwa Polskiego (członek zarządu powiatowego).

Podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu. Był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej, potem Prezydium Powiatowej Komisji Tajnego Nauczania. Współpracował z Radą Główną Opiekuńczą w Warszawie.

Od 1 grudnia 1946 r. podinspektor szkolny ds. Oświaty i Kultury Dorosłych. Później (od 1 lipca 1955 r.) kierownik referatu opieki nad dzieckiem Wydz. Oświaty.

Działał społecznie w Tow. Przyjaciół Dzieci. Był sekretarzem Zarządu Powiatowego, współorganizatorem 65 kół na terenie powiatu.

Od 7 lutego 1951 r. przez trzy kadencje ławnik Sądu Powiatowego.

W 1958 r. przeszedł na emeryturę. Będąc na emeryturze działał społecznie jako sekretarz Powiatowego Komitetu NFOZ. Był też sekretarzem Społecznego Funduszu Budowy Szkół i Internatów.

Zmarł 16 stycznia 1987 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Stanisławowie.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 i 5 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi.

Żonaty (od 1916 r.) z Anielą Urzyczyn, miał syna Bohdana Tadeusza (14 V 1917-29 V 1943), lekarza, żołnierza AK zamordowanego przez Niemców w Warszawie, oraz córki Annę Danutę (ur. 9 III 1919) oraz Zofię Aleksandrę (ur. 1924).