Tadeusz Grabowski

Urodził się 17 maja 1886 r. w Nowej Wsi (obecnie część Krakowa). Syn Władysława i Julii z Wrońskich.

Ukończył Wyższą Szkołę Przemysłową w Krakowie oraz Wydz. Architektoniczny Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera. Wykształcenie uzupełnił w Wyższej Szkole Tecchnicznej w Dreźnie.

Od września 1908 do sierpnia 1909 r. pracował jako asystent w katedrze planowania w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Następnie był zatrudniony w krakowskim magistracie, a od 1910 r. w firmie budowlanej Kazimierza Hrobania w Krakowie. Od 1913 r. pracował jako kierownik budów.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Jako dowódca II plut. służył w 3 szw. kawalerii LP. 29 września 1914 r. mianowany chor. kaw., 1 października wyruszył na front karpacki. Awansowany 18 stycznia 1915 r. na ppor. kaw., a 1 listopada 1916 r. na por. kaw., był adiutantem 2 puł LP. Ranny w czasie walk pod Kościuchnówką (4-6 lipca 1916). Od 31 stycznia do 30 marca 1917 r. przebywał na wojennym kursie Szkoły Sztabu Generalnego. W czerwcu dowodził szw. uzupełniającym. Od czerwca do sierpnia tego roku dowodził 4 szw.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W 2 puł LP służył do 19 lutego 1918 r., tj. do momentu jego likwidacji w następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Internowany w Marmaros-Sziget i Huszt.

Zwolniony, 1 czerwca 1918 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

Od 1918 r. w WP. W okresie wojny służył w sztabach GO gen. Władysława Jędrzejewskiego i gen. Władysława Sikorskiego. 11 czerwca 1920 r. zatwierdzony w stopniu ppłk. kaw. (z dniem 1 kwietnia). Był oficerem operacyjnym, a w czasie walk pod Warszawą w sierpniu 1920 r. szefem sztabu GO gen. Lucjana Żeligowskiego.

Jako oficer operacyjny działał w bezpośrednich akcjach. Opracowywał plany z dużym zasobem doświadczenia oraz przewidywania toku wypadków. Osobiście bardzo odważny, w decydujących chwilach przyjmował na siebie nawet rolę łącznika. Miało to miejsce m.in. pod Lidą, gdzie do cofającej się 19 BP przedarł się wśród oddziałów kawalerii nieprzyjaciela po to, aby ustnie wydać rozkazy i skierować na właściwą drogę odwrotu.

W przełomowych dniach bitwy pod Warszawą (14-16.8.1920 r.) był szefem sztabu grupy gen. Żeligowskiego, która zatrzymała prącego naprzód nieprzyjaciela i w krwawych kontratakach odbiła stracony przez innych Radzymin. Udane przeprowadzenie tej operacji jest w wielkiej mierze do zawdzięczenia ppłk. Grabowskiemu, który nie zważając na osobiste niebezpieczeństwo był wszędzie tam, gdzie było potrzeba.

W latach 1921-1922 uczestnik I kursu doszkalającego Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Zweryfikowany jako ppłk kaw. z 1 czerwca 1919, po ukończeniu kursu został I referentem w Inspektoracie Armii gen. Lucjana Żeligowskiego. W maju 1924 r. przesunięty na stanowisko II referenta. Od 20 grudnia 1925 do 4 grudnia 1927 r. zastępca dowódcy 4 psk, po czym dowodził 9 psk (1 stycznia 1928-15 sierpnia 1931). Awansowany 1 stycznia 1928 r. na płk. SG kaw., objął funkcję szefa Biura Ogólno-Administracyjnego MSWojsk (do listopada 1935 r.). W październiku 1937 r. został dyrektorem biura planowania w gabinecie ministra SWojsk. Stanowisko to zajmował do wojny.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

Zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.

Żonaty ze Stanisławą Koskowską.

Poświęcono mu tablicę pamiątkową w katedrze polowej WP w Warszawie.