Tadeusz Hanzlik

Urodził się 25 sierpnia 1894 r. w Krzeszowicach.
Uczył się w seminarium nauczycielskim w Kętach, w 1913 r. uzyskał maturę.
Podjął pracę jako nauczyciel w szkole ludowej w Kwaczalach pow. Chrzanów.
W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP, a potem w stopniu sierż. w 6 komp. 6 pp LP i 1 part LP. Był więziony przez Niemców w Warszawie.
Po kryzysie przysięgowym więziony przez władze austriackie w Przemyślu. Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Ukończył szkołę oficerów rezerwy w Ołomuńcu, a potem walczył na froncie włoskim.
Odlistopada 1918 r. w WP. Kierował komendą w Andrychowie, a następnie z oddziałem przybył do Krakowa. Wcielony do 2 baterii karakowskiego part, w jej składzie 20 grudnia wyruszył na front ukraiński. Potem walczył z bolszewikami. Po zakończeniu wojny przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. art. z 1 czerwca 1919 r.
Ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski w Warszawie.
Od 11 marca 1922 r. był kierownikiem siedmioklasowej szkoły powszechnej w Zakroczymiu i nauczycielem historii. W 1934 r. urlopowany ze szkoły i mianowany komisarycznym burmistrzem Zakroczymia.
Działacz społeczny; komendant oddziału Zw. Strzeleckiego, prezes OSP, ławnik samorządu miejskiego i Sejmiku Wojewódzkiego, członek BBWR. Stanął na czele komitetu budowy szkoły (gmach oddano do użytku w 1932 r.).
Podczas II wojny światowej 12 stycznia 1940 r. aresztowany przez Niemców, był torturowany. Wywieziony z grupą mieszkańców, prawdopodobnie rozstrzelany 19 stycznia 1940 r. w Kadzielni pod Nowym Dworem.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty, miał córkę Hannę Martynę.