Urodził się 19 sierpnia 1900 r. w Łodzi. Syn Romana i Jadwigi z Głowinkowskich.
Kształcił się w szkole powszechnej w Kaliszu.
W czasie I wojny światowej w 1914 r. wyjechał z rodzicami w głąb Rosji i tam w 1919 r. ukończył w Barnaule na Syberii szkołę realną.
Od 1919 r. w WP. Służył w 5 Dywizji Syberyjskiej. Ukończył szkołę podoficerską, po czym był zastępcą dowódcy plut. 4 baterii 5part. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwennaja (10 stycznia 1920 r.) dostał się do niewoli. W styczniu 1922 r. powrócił do Polski. Przydzielony do 30 pap, w marcu 1922 r. został przeniesiony do rezerwy.
W lipcu 1922 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty 1 lipca 1925 r. został mianowany ppor. piech. Przydzielony do 25 pp, był dowódcą plut. Awansowany 1 lipca 1927 r. na por. piech., w 1930 r. ukończył kurs dowódców plutonow artylerii piechoty w Toruniu. W lipcu 1931 r. przeniesiony do 72 pp, był dowódcą plut. artylerii piechoty. Awansowany 1 stycznia 1933 r. na kpt. piech., został dowódcą komp. km. W latach 1933-1935 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu został kierownikiem samodz. referatu ogólnoorganizacyjnego w DOK nr III w Grodnie. Od listopada 1937 r. dowodził komp. 81 pp. Od listopada 1938 r. zastępca szefa wydz. mobilizacji i uzupełnień DOK nr IX. 19 marca 1939 r. awansował na mjr. dypl. piech.
Podczas kampanii 1939 r. od 10 września szef Oddz. III Obrony Polesia (potem SGO „Polesie”). Brał udział w walkach z Niemcami i Sowietami. Po bitwie pod Kockiem i kapitulacji oddziałów 6 października dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej w oflagach IV B w Königstein, a od 1940 r. VII A w Murnau. 29 kwietnia 1945 r. uwolniony przez oddziały amerykańskie.
Przedostał się do Włoch, gdzie służył w 2 Korpusie Polskim. Był oficerem łącznikowym w sztabie korpusu, a od listopada 1945 r. oficerem operacyjnym i szefem sztabu 7 DP. W kwietniu 1947 r. powrócił do Polski.
Pracował jako dyrektor Państwowych Zakładów Szkolenia Inwalidów Wojennych w Rajczy, skąd w 1948 r. przeszedł na analogiczne stanowisko w Lęborku. W 1949 r. został tam dyrektorem Warsztatu nr 22 Technicznej Obsługi Rolnictwa. Od lipca 1950 r. kierownik Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Lemborku, a później jej główny księgowy. W 1953 r. przeniósł się do Otwocka i pracował w Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Halinowie. Od maja 1954 r. główny księgowy w takiej spółdzielni w Karczewie. Od stycznia 1956 r. był przewodniczącym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Karczewie.
W 1967 r. po przejściu na emeryturę zamieszkał w Warszawie. Awansowany w 1957 r. na ppłk. dypl. rez. piech., a w 1973 r. do stopnia płk. dypl. rez. piech.
Członek ZBoWiD, przez wiele lat przewodniczący Środowiska Kleeberczyków.
Zmarł 28 października 1985 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym Północnym kwat. W-XIII-3.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. i Virtuti Militari 5 kl.
Żonaty z Haliną N.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 6/1934; Rocznik oficerski 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach, Warszawa 1989.