Urodził się 30 listopada 1893 r. w Taczanowie pow. Pleszew. Syn Stanisława i Jadwigi z d. Stammer.
W latach 1903–1912 kształcił się w Gimnazjum Cesarza Wilhelma w Poznaniu. Po maturze podjął studia medyczne w Lipsku. Należał do Polskiej Korporacji Demokratyczno-Niepodległościowej. Uczył języka polskiego dzieci emigrantów. Przez jeden semestr w 1913 r. studiował w Monachium, po czym powrócił do Lipska. Studia ukończył 25 maja 1917 r., uzyskując dyplom lekarski.
Po ukończeniu studiów powołany do armii niemieckiej. W stopniu ppor. lek. był asystentem oddziału chirurgicznego szpitala wojskowego w Lipsku. Skierowany na front zachodni, służył w szpitalu polowym w Metzu. W drugiej połowie grudnia 1918 r. przyjechał do Turwi, gdzie zastał go wybuch powstania wielkopolskiego.
Zgłosił się do służby wojskowej. Przydzielony na stanowisko lekarza w szpitalu wojskowym w Jarocinie. Awansowany na por. lek., został przydzielony do 2 pap wlkp. W jego składzie brał udział w wojnie z bolszewikami. W 1921 (?) r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. re. lek. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na mjr. rez. lek.
W niepodległej Polsce 10 czerwca 1922 r. otrzymał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie mieszkał w Żerkowie pow. Jarocin, gdzie podjął praktykę lekarską. W latach 20. był lekarzem Kasy Chorych w Jarocinie, a w latach 30. Ubezpieczalni Społecznej w Ostrowie na rejon żerkowski.
Działacz BBWR. W 1930 r. wybrany do Sejmiku Powiatowego w Jarocinie.
Należał do (1932–1934), wiceprezes (1935) i prezes (1935–1939) Rady Nadzorczej Banku Ludowego w Żerkowie.
Działacz PCK, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej i od 1924 r. Koła Pszczelarzy w Żerkowie.
W końcu sierpnia 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego. Przydzielony do Ośrodka Zapasowego Kawalerii w Garwolinie.
Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii 1939 r. Po zakończeniu walk w listopadzie 1939 r. powrócił do Żerkowa. Tam przez całą okupację pracował jako lekarz. Podczas epidemii tyfusu ciężko chorował i przez długi okres czasu leczył się w jarocińskim szpitalu.
25 lutego 1945 r. mianowany lekarzem powiatowym w Jarocinie. Był organizatorem powiatowej służby zdrowia. Od 1 października 1946 do 20 września 1947 r. pracował jako lekarz rejonowy w Ubezpieczalni Społecznej w Jarocinie. Następnie był ordynatorem oddziału wewnętrznego i zakaźnego w tamtejszym szpitalu. Jednocześnie dorywczo pracował w pogotowiu ratunkowym i jako lekarz w Ośrodku Pomocy Społecznej w Zakrzewie. 30 grudnia 1965 r. przeszedł na emeryturę. Po przejściu na emeryturę pracował jeszcze jako należał do Komisji Lekarskiej w Przychodni Zdrowia w Jarocinie.
Zmarł 26 listopada 1966 r. w Jarocinie i tam został pochowany.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Antoniną z Czarnockich Rodziewiczową, a po jej śmierci (od 31 I 1927) z Bożeną Marią Hyllanką, miał z nią synów Andrzeja i Romualda.
J. Jajor, w: Wybitne postacie Szwajcarii Żerkowskiej, Żerków 2012; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003.