Tadeusz Jarina

Urodził się 8 listopada 1897 r. we Lwowie. Syn Jana i Marii z d. Sanilawy (?).

Ukończył niższą szkołę realną, po czym kształcił się w korpusie kadetów we Lwowie.

Po jego ukończeniu (15 marca 1915 r.) przydzielony do 4 baonu strzelców polnych. Podczas bitwy pod Gorlicami 7 czerwca został ranny. 17 czerwca skierowany na szkolenie w Bruck an der Leitha. Po jego ukończeniu, awansowany na ppor. piech., objął dowództwo komp. km. Walczył na froncie rosyjskim, gdzie został dwukrotnie ranny. Po rekonwalescencji skierowany na front włoski. Awansował na por. piech. Walczył do 25 października 1918 r., po czym powrócił do Lwowa.

Od 1 listopada 1918 r. w stopniu por. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka V. Był lekko ranny w głowę podczas walk o Główną Pocztę, pozostał jednak w szeregach.

Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do II baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Dowodził 2 komp. km. Dwukrotnie ranny, po rekonwalescencji 2 czerwca 1919 r. powrócił do pułku. Służył w nim do 15 stycznia 1920 r., kiedy to przeniesiony został do 5 esk. wywiadowczej. Przeszedł przeszkolenie jako obserwator. 9 kwietnia jego samolot został zestrzelony, a on z pilotem dostał się do niewoli bolszewickiej, z której wkrótce zbieli, dołączając do macierzystej eskadry. Wykonał 47 lotów bojowych. 5 września przeniesiony do 6 esk. wywiadowczej, już 20 września skierowano go na kurs pilotażu w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy. Po jego ukończeniu 15 stycznia 1921 r. przydzielony do 18 esk. myśliwskiej. Od 21 lutego przebywał na kursie informacyjnym w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych.

Następnie w 15 eks. myśliwskiej, której 1 września objął dowództwo. Od 5 października w 3 plotn. Zweryfikowany jako por. obs. z 1 czerwca 1919 r. 27 lipca 1922 r. mianowany szefem pilotów 1 esk. wywiadowczej. Od 5 września służył w morskim dyonie lotniczym, zaś 20 listopada powrócił do 15 esk. myśliwskiej. Od 12 stycznia 1923 do 1 kwietnia 1924 r. dowodził 5 esk. wywiadowczą. 1 lipca 1923 r. awansował na kpt. obs. 5 października 1924 r. mianowany dowódcą parku lotniczego 3 plotn. Od 24 października 1925 r. w 6 plotn, w którym 24 października objął dowództwo 61 esk. W maju 1927 r. został wykładowcą i szefem pilotażu w Centralnej Szkole Podoficerów Pilotów Lotnictwa w Bydgoszczy. 11 listopada powrócił do 6 plotn. Od 1 listopada 1928 r. przebywał na kursie dowódców eskadr w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Dęblinie. Po jego ukończeniu powrócił do pułku, w którym w 1929 r. objął dowództwo I dyonu. Od 30 kwietnia 1929 r. szef pilotażu w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy, a od 7 listopada 1930 r. komendant Szkoły Podoficerów Pilotów Lotnictwa w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. obs., 3 listopada 1932 r. został skierowany na czteromiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Od 13 marca 1933 r. dowodził I dyonem liniowym 4 plotn. W październiku 1935 r. został dowódcą dyonu szkolnego pułku. Awansowany 19 marca 1937 r. na ppłk. obs., 15 października przeniesiono go do Inspektoratu Obrony Powietrznej Państwa. W październiku mianowany dowódcą 3 plotn.

Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. predostał się do Francji. Był dowódcą punktu zbornego w Le Bourget. Po upadku Francji nie zdołał się ewakuować do Wlk. Brytanii i pozostał na jej terenie. W 1941 r. aresztowany przez Niemców. Osadzony w oflagu X C w Lubece, a potem VI B w Dössel. 31 marca 1945 r. zbiegł z obozu, po czym przedostał się na teren opanowany przez oddziały alianckie.

Po demobilizacji pracował w sektorze cywilnym. W 1954 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał w Bydgoszczy.

Zmarł 9 stycznia 1977 r. w Bydgoszczy i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Nowofarnym.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości.

Żonaty z Janiną Ehrlich.