Urodził się 24 kwietnia 1895 r. w Warszawie. Syn Klemensa i Heleny z Bartników. Brat Zygmunta (zob.).
Uczył się w szkole Jana Kreczmara. Należał do tajnego skautingu – był członkiem I Drużyny Skautowej im. R. Traugutta. Następnie instruktor skautowy i członek Polskich Drużyn Strzeleckich. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim i w Akademii Wojskowo-Medycznej w Piotrogrodzie.
W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1915 r. wcielony do armii rosyjskiej.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. W 1922 r. ukończył studia, uzyskując dyplom lekarski. Zweryfikowany jako por. lek. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na kpt. lek., był lekarzem 26 puł (1923, 1924). W 1928 r. lekarz 16 puł. 1 stycznia 1932 r. awansował na mjr. lek. Sprawował wówczas funkcję lekarza 15 pal. W listopadzie tego roku przeniesiony w stan spoczynku.
Mieszkał w Bydgoszczy, gdzie pracował w szpitalu. Był też lekarzem domowym Ubezpieczalni Społecznej oraz prowadził prywatną praktykę.
Podczas kampanii 1939 zmobilizowany 3 września do WP, został naczelnym lekarzem Warszawskiej Bryg. Pancerno-Motorowej. Uczestniczył w działaniach na Lubelszczyźnie. Dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 022/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Żonaty z Haliną Zbierzchowską.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofira drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1985; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[eszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1989.