Urodził się 5 lipca 1873 r. w Lubartowie. Syn Michała, architekta, i Jadwigi z Herburtów.
Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Za udział w ruchu oświatowym w 1898 r. został aresztowany. Związany z PPS, brał udział w rewolucji w latach 1905-1907.
Później współpracował z wieloma pismami jako publicysta i satyryk, wygłaszał odczyty na tematy literackie. Na początku 1909 r. rozpoczął występy w kabarecie Momus, z którym współpracował do 1911 r. W sezonie letnim występował też w innych kabaretach: Chochliku (1909) i w Masce (1910). W lecie 1912 i 1913 r. jako konferansjer występował w Teatrze Bagatela, grał też rolę Collina („Amator muzyki”). W 1914 r. miał reżyserować operetkę „Zuchwalec” w Teatrze Nowym.
W czasie I wojny światowej w latach 1914-1917 najprawdopodobniej kierował pracownią modelarską i dostarczał rekwizytów do warszawskich teatrów. W 1916 r. brał udział w pracach podkomisji opery i baletu Komisji do Spraw Reorganizacji Teatrów Miejskich, był też kierownikiem artystycznym sezonu letniego w Dolinie Szwajcarskiej. Po raz ostatni jako konferansjer wystąpił 2 stycznia 1918 r. w Teatrze Wielkim.
W niepodległej Polsce w latach 1918-1934 pracował jako naczelnik wydz. w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Redagował pismo „Ruch Pracowniczy”.
Literat, autor powieści i utworów dramatycznych m.in. rewii „Wisła” (wystawionej w 1911 r.) i sztuki „Vox populi” (wystawionej w 1927 r.).
Zmarł w 1942 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
A. Lenkiewicz, Kawalerowie Polski Niepodległej cz. 2, bmdw; „Monitor Polski” nr 121/1932; Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t. II, Warszawa 1994.