Urodził się 18 lutego 1894 r. w Gorzycach pow. Żnin. Syn Wacława, nauczyciela, oraz Walerii z Grubińskich (Grabińskich). Brat Henryka (zob.).
Ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Poznaniu oraz Wyższą Szkołę Tkacką w Berlinie.
W czasie I wojny światowej powołany do armii niemieckie, walczył na froncie zachodnim m.in. pod Verdun.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Dowodził grupą powstańców ze Skoków. Następnie w Wojsku Polskim. W 1920 r. ukończył ośmiomiesięczny kurs w Wielkopolskiej Szkole Podcchorążych Piechoty w Poznaniu. Po jej ukończeniu mianowany ppor. piech. i przydzielony do 67 pp, jako dowódca komp. walczył z bolszewikami.
Po zakończeniu wojny zweryfikowany jako por. piech. z 1 stycznia 1921 r., pełnił służbę w 67 pp, jako II oficer sztabu 4 DP (1924), w 28 baonie KOP w Wołożynie, 22 pp (od kwietnia 1928 r.), 5 pp leg (oficer mobilizacyjny, 1932) i od czerwca 1934 r. w Biurze Wojskowym Ministerstwa Przemysłu i Handlu (kierownik kancelarii mobilizacyjnej). Przeniesiony do służby administracyjnej, 19 marca 1937 r. awansował na kpt. adm.
Podczas kampanii 1939 r. 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kamieńcu Podolskim, a potem w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 052/4 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr..
Żonaty (od 1925 r.) z Marią z Tylczyńskich, miał z nią syna Leszka Janusza (ur. 1926) i córkę Krystynę Marię (ur. 1929).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, jest wymieniony na tablicy na bramie cmentarza w Skokach.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1996.