Bojownikom niepodległości

Tadeusz Łabno

(1895-po 1937)

Urodził się 30 grudnia 1895 r. w Wiśniowej koło Strzyżowa. Syn Jana i Jadwigi z Lubicz-Włosińskich.

Uczeń szkoły handlowej.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Tadi”. Służył w 2 komp. V baonu 1 pp LP. Chory na dezynterię 12 listopada opuścił szeregi pułku. Na początku grudnia przebywał w filii Domu Chorych w Wiedniu przy Waltergasse 16, zaś w końcu stycznia 1915 r. w szpitalu zorganizowanym w klasztorze SS. Zmartwychwstanek w Kętach. W marcu 1915 r. skierowany do Polskiej Organizacji Wojskowej, m.in. był komendantem miejscowym w Strzyżowie. Kierował tam rozbrojeniem okupantów, po czym automatycznie wstąpił do Wojska Polskiego.

W 1919 r. przeniesiony do rezerwy. Ponownie od 1920 r. w WP. Po wojnie z bolszewikami w stopniu sierż. w rezerwie.

W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera.

Członek Związku Legionistów Polskich.

Zmarł po 1937 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 178/1937
Źródła

Borysław w walce o Niepodległość 1912-1932, Borysław 1932; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; „Monitor Polski” 1937, nr 178.