Tadeusz Lechnicki

Urodził się 28 lutego 1892 r. w Serebryszczu pow. Chełm. Syn Felicjana, ziemianina, i Marii z Hemplów. Brat Zdzisława (zob.).

Uczył się w gimnazjum w Lublinie, a następnie w gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie, gdzie w 1910 r. uzyskał maturę. Należał wówczas do działaczy Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich (1906 r.) i tajnego „Petu”.

W latach 1910-1911 odbywał obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w Lublinie.

Studiował w Akademii Eksportowej w Wiedniu (dwa semestry) oraz w Akademii Handlowej w Berlinie (1912-1914). W tym czasie kierował grupami narodowymi OMN w Wiedniu i przewodniczył tam sekcji „Ogniwa”. Od 1911 r. członek „Zetu” w Berlinie.

W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej. Służył w 15 dyonie haubic (do 1 marca 1917 r.).

Od marca 1917 r. współpracował z władzami OMN w Piotrogrodzie. Współorganizował tam polskie oddziały wojskowe i od 1 sierpnia do 1 grudnia dowodził baonem piechoty. Następnie sprawował funkcję zastępcy szefa Wydz. Mobilizacyjnego I Korpusu Polskiego w Rosji. W grudniu został też członkiem Komendy Naczelnej związanego z POW Zw. Broni. Od 1 marca do 1 lipca 1918 r. st. adiutant sztabu Dowództwa WP na Ukrainie. Potem w POW na Ukrainie. Organizował przerzut polskich wojskowych na Murmań i nad Don.

Od 1 listopada 1918 r. dowodził oddziałem na Wołyniu, na czele którego brał udział w walkach z Ukraińcami. Od 1 marca do 1 sierpnia 1919 r. organizator i dowódca baterii artylerii konnej. Od połowy sierpnia 1919 r.  służył na placówce Oddz. II Naczelnego Dowództwa w Berlinie. Latem 1920 r. powrócił do kraju. W stopniu por. art. brał udział w walkach z bolszewikami. We wrześniu został ciężko ranny pod Hrubieszowem. Przez kilka miesięcy leczył się w szpitalu.

Od lipca 1921 do grudnia 1923 r. szef wydz osad żołnierskich w MSWojsk. Zweryfikowany jako mjr art. z 1 czerwca 1919 r., 1 lipca 1923 r. awansował na ppłk. art. Po odbyciu rocznego kursu w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu od grudnia 1924 r. w 3 dak. 28 lutego 1925 r. przeniesiony w stan nieczynny, 1 marca 1928 r. przeszedł ze stanu nieczynnego do dyspozycji komendanta kadry artylerii. ,30 listopada 1931 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Do 1928 r. gospodarował w swoim majątku Serebryszcze. Od 1 stycznia 1928 r. pracował w MSZ. Od marca był kierownikiem referatu niemieckiego, a od 1930 r. zastępcą naczelnika wydz. zachodniego. Później był p.o. szefa, a od września 1932 r. etatowym szefem Biura Ekonomicznego Prezydium Rady Ministrów. W okresie od 28 maja 1934 do września 1936 r. zajmował stanowisko wiceministra Skarbu.

Po odejściu z administracji państwowej prowadził majątki Serebryszcze i Skorczyce w pow. Chełm.

Działacz Centralnego Tow. Organizacji i Kółek Rolniczych, członek Rady Naczelnej OZN i przewodniczący Rady Okręgowej w Lublinie.

W 1938 r. wybrany na posła w okręgu wyborczym nr 36 (Chełm). Był członkiem klubu OZN.

Podczas kampanii 1939 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Był komendantem placu w Brześciu nad Bugiem, a po wycofaniu się oddziałów objął funkcję oficera łączności w improwizowanej grupie płk. dypl. Tadeusza Zieleniewskiego. Ciężko ranny 29 września w czasie ataku na więzienie w Janowie Lubelskim.

Zmarł z ran 1 października 1939 r. w szpitalu. Pochowany Cmentarzu Parafialnym w Janowie Lubelskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 2, 3 i 4 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i francuską Legią Honorową 5 kl.

Żonaty z Hanną z Dreckich Baranowską, małżeństwo to było bezpotomne.