Tadeusz Łękawski

Urodził się 14 października 1894 r. we Lwowie. Syn Kazimierza i Leokadii z Radwańskich.

Ukończył III Gimnazjum Klasyczne im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie (193 r.), po czym podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 szw. 2 puł LP. Uczestniczył m.in. w szarży pod Rokitną (13 czerwca 1915 r.). Przeszedł cała kampanię wojenną pułku. Od 24 kwietnia 1917 r. w Komendzie Taborów.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. kontynuował służbę w 2 puł LP w ramach Polskiego Korpusu Posiłkowego. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) i po likwidacji pułku (19 lutego) przeszedł do konspiracji. Wkrótce aresztowany przez Austriaków i osadzony w obozie internowanych w Witkowicach.

15 października 1918 r. złożył egzamin historyczno-prawny w ramach państwowego egzaminu prawniczego.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. Służył w 2 pszwol. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. kaw., dowodził plut. Jako oficer ordynansowy (od 1 lutego 1920 r.) i adiutant pułku (od 16 kwietnia) brał udział w walkach z bolszewikami. 26 lipca został ranny w szarży pod Szczurowicami, pomimo to pozostał w linii. Od 1 września był zastępcą dowódcy 3 szw.

Po wojnie kontynuował służbę w 2 pszwol. Od 1 sierpnia 1921 do 12 listopada 1927 r. dowodził 3 szw. Zweryfikowany jako rtm, kaw. z 1 czerwca 1919 r. Od 12 listopada 1927 r. oficer materiałowy pułku. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. kaw., od 16 stycznia sprawował funkcję kwatermistrza pułku. 20 czerwca 1931 r. został zastępcą dowódcy 2 pszwol. 1 stycznia 1935 r. awansował na ppłk. kaw.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Od 3 września dowodził 2 pszwol. Brał udział w walkach na Pomorzu i w bitwie nad Bzurą, podczas której 17 września dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w niej przez cały okres wojny. 6 lutego 1945 r. uwolniony, powrócił do kraju.

Mieszkał w Krakowie, a potem w Sopocie. Uznany za niebezpiecznego dla demokracji, miał problemy ze znalezieniem pracy, dlatego imał się różnych zajęć. W 1959 r. przeszedł na emeryturę.

Zbierał materiały do dziejów 2 puł LP i 2 pszwol.

Zmarł 11 lipca 1983 r. w Gdyni. Pochowany na Cmentarzu Starym w Starogardzie Gdańskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Virtuti Militari 4 kl.

Żonaty z Mileną z Ciechanowskich Rudnicką, małżeństwo to było bezpotomne.