Bojownikom niepodległości

Tadeusz Lelo

(1898-po 1945)

Urodził się 12 lutego 1898 r. w Sędziszowie, Krakowskie. Syn Stanisława.

W czasie I wojny światowej od 1 czerwca 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 komp. II baonu 5 pp LP i 5 komp. 6 pp LP. Podczas działań na Wołyniu 5 lipca 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej pod Kościuchnówką.

Po 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 lipca 1920 r., co najmniej od 1923 r. służył w 80 pp. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. piech. i 19 marca 1939 r. na mjr. piech. W marcu 1939 r. przebywał na kursie.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Podczas kampanii 1939 r. był oficerem sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej 20 DP. Uczestniczył w bitwie pod Mławą i obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi miasta (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu IV A w Hohnstein i II C w Woldenbergu. W 1945 r. uwolniony przez oddziały alianckie.

Został wówczas dowódcą Obozu Ochronnego dla Polaków w Jägerslust w Niemczech.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 87/1931
Źródła

L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; T. Jurga, W. Karbowski, Armia „Modlin” 1939, Warszawa 1987; W. Malinowski, „Polskie Szkoły” – nauka na terenie Szlezwiku Holsztyna po zakończeniu II Wojny Światowej w czasie od 05.1945-12.1949 r., www.magdeburger.eu/sawa [dostęp 10 IX 2021]; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.