Tadeusz Lerchenfeld

Urodził się 14 listopada 1883 r. w Bydgoszczy. Syn Ignacego, adwokata, i Józefy z Bełty-Wolszlegierów.

Od kwietnia 1893 do listopada 1900 r. kształcił się w gimnazjum humanistycznym w Bydgoszczy, po czym uczył się zawodu agronoma w majątku wuja w Nieżychowicach.

Od 1 października 1903 do 1 października 1904 r. odbywał obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej w charakterze jednorocznego ochotnika. Służył w 5 oddziale trenów (taborów) w Poznaniu, 28 września 1904 r. składając egzamin aspiranta oficerskiego.

W sierpniu 1909 r. nabył majątek ziemski Chomiąża Szlachecka w pow. Żnin. Gospodarował w nim, poświęcając się hodowli.

Wobec choroby serca w czasie I wojny światowej nie został zmobilizowany.

Po rewolucji w Niemczech w listopadzie 1918 r. przystąpił do konspiracyjnych przygotowań niepodległościowych.Był posłem na Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (3-5 grudnia). Reprezentował tam pow. Żnin.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego przystąpił do organizowania oddziałów. 1 stycznia 1919 r. zajął Żnin, obejmując funkcję komendanta miasta i powiatu. 8 stycznia uczestniczył w nieudanym natarciu na Szubin, po czym został oficerem ordynansowym sztabu grupy płk. Kazimierza Grudzielskiego. Walczył pod Szubinem, Kcynia i Rynarzewem. 21 lutego 1919 r. mianowany ppor. (ze starszeństwem z 1 października 1917). W marcu został komendantem kwatery głównej formowanej 2 DStrz Wlkp. Wobec złego stanu zdrowia w czerwcu przeniesiony do baonu zapasowego 3 pstrz wlkp. 5 sierpnia przeniesiony do rezerwy.

W 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Przydzielony do szw. zapasowego 7 dyonu taborów w Poznaniu. Następnie komendant Zapasu Koni przy DOGen Poznań. Po wojnie w rezerwie. Zweryfikowany jako ppor. rez. tab. z 1 czerwca 1919 r.

Powrócił do majątku w Chomiąży Szlacheckiej, który po parcelacji w 1922 r. sprzedał. Przeniósł się do zakupionego majątku Żychce pow. Chojnice. Pracował na roli. W 1935 r. jego majątek uzyskał miano Gospodarstwa Roku na Pomorzu.

Był współzałożycielem Pomorskiego Zw. Hodowców Owiec przy Pomorskiej Izbie Rolniczej w Toruniu i (do 1939 r.) jego prezesem. Członek Rozdzielczej Komisji Polsko-Gdańskiej, członek „Pomexportu” i Komisji Targów Wełnianych w Poznaniu. Jako prezes Spółki Melioracyjnej zasiadał w zarządzie Zw. Izb i Organizacji Rolniczych w Warszawieoraz w Polskim Zw. Eksporterów Bekonu.

Przez 13 lat wójt gminy Konarzyna oraz był też członkiem Sejmiku w Chojnicach.

Podczas II wojny światowej poszukiwany przez Niemców przeniósł się do Generalnej Guberni, gdzie często zmieniał miejsce zamieszkania i nazwisko.

Po wojnie jego majątek w Żychcach został rozparcelowany. Pracował w gospodarstwie Państwowych Zakładów Hodowli Roślin w Podolu Wielkim, gdzie prowadził doświadczalną uprawę ziemniaka. W 1955 r. przeniesiono go do Stacji Hodowli Roślin w Bronikowie pod Zbąszyniem.

Zmarł 14 lipca 1955 r. w Bronikowie i został pochowany w Sopocie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 5 IX 1911) z Marią Sikorską, miał syna Tomasza Bernarda Ignacego (20 V 1912-1991), oficera WP, oraz córki Krystynę (ur. 1914) zamężną Dąbrowę-Januszewską, Barbarę (ur. 1918) zamężną Dąbrowę-Januszewską, Danutę (ur. 1923), Katarzynę (ur. 1927) zamężną Gniewosz i Gabrielę (ur. 1930) zamężną Niemojowską.