Tadeusz Lewicki

Urodził się 3 lipca 1891 r. w Kołomyi. Syn Józefa i Marii z Filipowiczów. Brat Józefa Macieja (zob.).

Absolwent gimnazjum. W okresie od 1 października 1913 do sierpnia 1914 r. odbywał obowiązkową służbę wojskową w charakterze jednorocznego ochotnika w austro-węgierskim 24 pp.

Od 18 sierpnia 1914 r. w Legionach ps. „Kość”. Początkowo był żołnierzem 2 pp LP. Po odmrożeniu nóg podczas kampanii karpackiej w końcu marca 1915 r. przebywał w szpitalu rezerwowym w Oświęcimiu. Następnie przydzielony do formacji uzupełniających, od 27 lipca 1915 r. służył w 6 pp LP. W jego składzie 12 września wyruszył na front. Brał udział w kampanii wołyńskiej. W okresie od 1 marca do 1 maja 1916 r. był uczniem Szkoły Chorążych LP. Mianowany z dniem 1 maja chor. piech., dowodził II plut. 3 komp. 6 pp LP. Wyróżnił się w czasie walki o Polską Górę pod Kościuchnówką (6 lipca), kiedy w następstwie walki wręcz zdołał się wydostać z oddziałem z okrążenia. 1 stycznia 1917 r. awansował na ppor. piech.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.

Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 6 pp leg m.in. w komp. sztabowej (marzec 1919).

Po wojnie, zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, od 1922 r. był oficerem 10 pp. Dowodził 7 komp. Od 1925 r. służył w 53 pp.

Zmarł 3 sierpnia 1926 r. w Stanisławowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.

Żonaty (od 1 III 1926) z Antoniną z Fijałkowskich, miał z nią syna Tadeusza (ur. 4 I 1927).