Urodził się 14 stycznia 1895 r. w Krakowie. Syn Juliusza, lekarza i publicysty, oraz Heleny z Kadenów, pianistki. Brat Juliusza Bandrowskiego-Kadena (zob.).
Uczył się w gimnazjum (maturę uzyskał 23 maja 1917 r. w gimnazjum OO. Jezuitów w Chyrowie).
W czasie I wojny światowej jako uczeń siódmej klasy gimnazjum od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo (do 8 kwietnia 1915 r.) w 2 puł LP, później do 20 września 1915 r. w III plut. 3 szw. 1 puł LP, potem ponownie (do 19 lipca 1917 r.) w 2 puł LP. 19 grudnia 1916 r. awansował na stopień wachm. W styczniu 1917 r. był żołnierzem oddziału telefonicznego pułku. 19 lipca przeniesiony do 12 komp. 3 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był przydzielony do szkoły podchorążych w Bolechowie. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.
Uwolniony 20 maja 1918 r., został wcielony do armii austro-węgierskiej. W składzie Grupy P I do 20 lipca walczył na froncie włoskim.
Następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie powiatu nowosądeckiego.
Od 10 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w IV baonie 5 pp leg. Brał udział w walkach z Ukraińcami. Ranny 14 kwietnia 1919 r. pod Czartowską Skałą koło Lwowa. Następnie w baonie zapasowym pułku. 7 lipca awansował na por. piech. Odkomenderowany do Oddz. II Sztabu Generalnego, podczas ofensywy kijowskiej w 1920 r. służył w Oddz. II Naczelnego Dowództwa. Później w Okręgu Etapowym Oszmiana (?).
Od 19 marca do 7 kwietnia 1921 r. pełnił służbę w Oddz. II sztabu 6 Armii. Przeniesiony do wojsk Litwy Środkowej, od 8 kwietnia 1921 do 29 sierpnia 1922 r. był oficerem Oddz. II, a potem Ekspozytury nr 1 w Wilnie. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. piech., do 12 października 1929 r. służył w 75 pp. Był dowódcą komp., a w 1928 r. sprawował funkcję dowódcy II baonu. Od 1 września 1929 do września 1931 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu służył w Dowództwie Okręgu Korpusu nr III. Od października 1932 do października 1935 r. szef sztabu 24 DP. Następnie ponownie w DOK nr III. 19 marca 1937 r. awansował na ppłk. dypl. piech. Wiosną 1939 r. był kierownikiem samodzielnego referatu bezpieczeństwa wojennego DOK nr VII w Poznaniu.
Członek Związku Legionistów Polskich. Należał do Koła 2 puł LP.
Podczas kampanii 1939 r. sprawował funkcję szefa oddz. operacyjnego GO gen. Edmunda Knolla-Kownackiego. Uczestniczył w bitwie nad Bzura i obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny m.in. w oflagu VII A w Murnau. Po uwolnieniu (29 kwietnia 1945 r.) przydzielony do 2 Korpusu Polskiego. Pozostawał w rezerwie oficerskiej 7 DP. Po przybyciu do Wlk. Brytanii i demobilizacji pozostał tam na emigracji.
Zmarł po 1971 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty, miał syna Jerzego (ur. 31 V 1923).
CAW.I.482.37-2713; P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” 1932, nr 29; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.