Tadeusz Łychowski

Urodził się 9 listopada 1898 r. w Kijowie. Syn Ignacego, prawnika, i Marii z Choynowskich.

Uczył się w Ognisku Wychowawczym (Szkoła ks. Gralewskiego) w Krakowie, gdzie ukończył wstępną i pierwszą klasę gimnazjum. Należał wówczas do skautingu. Ukończył kurs podoficerski. Naukę kontynuował w Kijowie i tam w 1916 r. uzyskał maturę.

W czasie I wojny światowej w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie ps. „St. Jasieński”. Ukończył kur oficerski. Latem 1917 r. przez Szwecję przedostał się do kraju i wstąpił do Legionów Polskich. Służył w I Brygadzie.

W następstwie kryzysu przysięgowego w Legionach z lipca 1917 r. zamieszkał w Radomskiem i podjął tam służbę w POW.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył m.in. w stopniu ogn. w 2 pap. W maju 1920 r. mianowany ppor. art. W składzie 9 baterii brał udział w walkach z bolszewikami. W lipcu dostał się do niewoli, z której po trzech tygodniach zbiegł. W listopadzie i grudniu odbył kurs wyszkolenia w Centrum Wyszkolenia Artylerii 3 w Krakowie. Następnie służył we Francuskiej Misji Wojskowej przy Dowództwie Okręgu Generalnego Kielce. W 1921 r. ukończył kurs zorganizowany przez Francuską Misję Wojskową, po czym pracował w niej jako tłumacz. Od marca 1921 r. służył jako wykładowca artylerii i broni specjalnych na kursie informacyjnym dla oficerów oraz w szkole podoficerskiej okręgu. W marcu 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. art. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. art.

W niepodległej Polsce w latach 1922-1926 pracował w Zakładach Przemysłowych Rzmiro w pow. Końskie, w której po półtora roku został ich dyrektorem administracyjnym. Od 1927 r. był administratorem rodzinnego majątku Komorów koło Przysuchy. Ukończył studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uzyskując dyplom inżyniera agronoma. Po częściowej parcelacji majątku wyjechał w marcu 1931 r. do Angoli w Afryce, gdzie w m. Nova Lisboa został plantatorem kawy i hodowcą. We wrześniu 1938 r. przybył z rodziną do Europy, po czym zamieszkał w Warszawie, gdzie załatwiał różne sprawy. Tu zastał go wybuch wojny.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Przydzielony do improwizowanego I baonu Obrony Pragi, był dowódcą komp. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) podjął działalność konspiracyjną. Spośród podległych żołnierzy zorganizował tajną „Grupę A”. W konspiracyjnym Związku Czynu Zbrojnego sprawował funkcję I zastępcy Komendanta Głownego ppłk. Franciszka Znamierowskiego. Po utworzeniu w końcu 1940 r. Konfederacji Narodu usamodzielnił „Grupę A”, rozbudowując jej pracę wywiadowczą. W styczniu 1942 r. z grupą wszedł w skład ZWZ/AK. Jako zespół CHIV stanowiła część wydziału wywiadu ofensywnego „Stragan”. W kwietniu został szefem grupy zadań specjalnych „Hanka”. W połowie sierpnia awansował na kpt. rez. art. Na skutek zdrady ppor. Ludwika Kalksteina 28 sierpnia został aresztowany przez Niemców. Osadzony na Pawiaku i poddany śledztwu, ostatecznie 29 kwietnia 1943 r. został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 119 348). Tam należał do konspiracji obozowej. W 1944 r. przeniesiony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie, gdzie w 1945 r. został uwolniony przez wojska alianckie.

Do końca 1945 r. przebywał w Polskim Obozie Wojskowym w Dössel i leczył się z chorób nabytych w obozach koncentracyjnych. Od stycznia do czerwca 1946 r. dowodził komp. wartowniczą 4206 w Mannheim (amerykańska strefa okupacyjna), po czym zajmował analogiczą funkcję we francuskiej strefie okupacyjnej w Trewirze.

W 1949 r. wyjechał z rodziną do Brazylii.

Zmarł w 1950 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Gertrudą Seefeld, z którą miał syna Tomasza (ur. 26 IX 1934), poetę, tłumacza, malarza.