Tadeusz Marian Janicki

Urodził się 1 października 1899 r. w Ryszkowej Woli pow. Jarosław. Syn Januarego, kierownika gorzelni, i Wandy z Rittermannów.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 part LP. Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.

Od 28 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. W 1921 r. uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Realnym we Lwowie (oddział dla wojskowych). Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w 5 pap. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na kpt. art., w tym też roku ukończył kurs kierowników wychowania fizycznego w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. Od 1930 r. w Okręgowym Urzędzie PW i WF we Lwowie. Wiosną 1939 r. był oficerem zwiadowczym 6 pac.

Działacz sportowy; wiceprezes Lwowskiego Okręgowego Związku Bokserskiego oraz sędzia bokserski..

Podczas II wojny światowej w kampanii 1939 r. był oficerem sztabu dowódcy artylerii GO gen. Jana Kruszewskiego. Walczył m.in. na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji oddziałów pod Tomaszowem Lubelskim (27 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał m.in. w oflagach II B w Arnswalde i II C w Woldenbergu. Uwolniony w 1945 r., powrócił do Polski.

Od 1946 r. w stopniu mjr. art. w LWP. Potem w rezerwie.

Pracował w Wojewódzkim Urzędzie WF i PW w Poznaniu, potem był dyrektorem Wojewódzkiego Urzędu Kultury Fizycznej. Równocześnie sprawował funkcję sędziego bokserskiego. Od 1954 r. kieownik działu konserwacji obiektów sportowych w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu.

Należał do PPR, a od grudnia 1948 r. - PZPR.

Zmarł 5 listopada 1957 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od VII 1939) z Wandą Flżbietą Bereza.