Tadeusz Ocioszyński

Urodził się 3 grudnia 1893 r. w Warszawie. Syn Józefa i Aleksandry z Chmielińskich. Brat Mieczysława (zob.).

Ukończył szkołę średnią w Częstochowie, studiował chemię na Politechnice Lwowskieej, a potem prawo na Uniwersytecie Warszawskim.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. pracował w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Był radcą prawnym w biurze prezydium ministra. W 1930 r. jako doradca ministerialny objął dział spraw pracowniczych w wydz. żeglugi przy Departamencie Morskim. W 1934 r. został naczelnikiem tego wydz. Należał do bliskich współpracowników wicepremiera Eugeniusza Kwiatkowskiego, spełniał decydującą rolę w kwestiach dotyczących transportu morskiego. W przededniu wybuchu wojny wydał polecenie zawinięcia statków zmierzających do kraju do portów brytyjskich.

Podczas II wojny światowej do 1941 r. utrzymywał się z oszczędności, wyprzedaży majątku i prac dorywczych. W 1941 r. podjął pracę w Radzie Głównej Opiekuńczej. Jednocześnie jako „Winiewicz” został szefem Departamentu Informacji i Dokumentacji oraz kierownikiem sekcji morskiej Delegatury Rządu na Kraj. Brał udział w tajnym nauczaniu. Wykładał w Szkole Głównej Handlowej. W legalnej Szkole Handlowej II stopnia Marii Berutowej w ramach przedmiotu „transport kolejowy” przygotowywał uczniów do pracy w przedsiębiorstwach gospodarki morskiej po zakończeniu wojny. W 1942 r. był współorganizatorem tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich i jego wykładowcą.

Wiosną 1945 r. współpracował nad uruchomieniem uczelni ekonomicznej o profilu morskim. Był współorganizatorem Wyższej Szkoły Handlu Morskiego w Gdyni (potem w Sopocie). Na tej uczelni oraz na Politechnice Gdańskiej, Poznańskiej Akademii Handlowej i w Szkole Głównej Planowania i Statystyki prowadził wykłady z zakresu transportu morskiego i zagadnień żeglugowych. m też roku oficjalnie. W 1945 r. nawiązał współpracę z Instytutem Bałtyckim, w ramach którego zorganizował Wydz. Morski, którym kierował do 1951 r. W latach 1950–1956 sprawował funkcję dziekana w Wyższej Szkole Handlu Morskiego. Współorganizował katedrę ekonomiki transportu morskiego i został jej pierwszym kierownikiem.

Pracował też jako praktyk w gospodarce i administracji morskiej. Zorganizował Komisję Morskich Strat i Odszkodowań Wojennych i przewodniczył jej do zakończenia przez nią prac w 1946 r. Był członkiem delegacji Misji Morskiej do Londynu w sprawie powrotu floty polskiej do kraju oraz do Moskwy w sprawie podziału floty niemieckiej. Prezes Izby Przemysłowo–Handlowej w Gdyni (1946–1950). W 1956 r. został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Żeglugi (potem: Ministerstwo Żeglugi i Gospodarki Morskiej). Kierował działalnością inwestycyjną. W 1959 r. przeszedł na emeryturę.

Od 1960 r. przewodniczył Radzie Naukowej przy ministrze Żeglugi, a od 1961 r. Rady Naukowej Instytutu Morskiego w Gdańsku. Członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

Zmarł 4 marca 1969 r. w Sopocie.