Bojownikom niepodległości

Tadeusz Orliński

(1893–po 1934)

Urodził się 15 października 1893 r. we Lwowie. Syn Jakuba Ludwika i Heleny.

Podczas I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Zbyszko I”. Początkowo służył w baonie uzupełniającym nr 1. W styczniu 1915 r. chory, leczył się w szpitalu rezerwowym nr 2 w Wiedniu, a potem w szpitalu garnizonowym nr 15 w Krakowie. Po rekonwalescencji przydzielony do 5 pp LP. W styczniu 1916 r. ponownie chory, przebywał w szpitalu garnizonowym nr 15 w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1917 r. mianowany chor. prow., służył w Komendzie Legionów.

Od 27 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rz. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) mieszkał w Warszawie. Pracował jako dziennikarz w Dyrekcji Zakładów Przemysłowych.

Zmarł po 1934 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t 3, Warszawa 2006; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; Lista strat Legionu Polskiego. Od1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” nr 27/1934; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Rocznik oficerski 1923, 1924.