Urodził się 8 lipca 1881 r. w Wiedniu. Syn Antoniego, dentysty, i Elżbiety z Maulerów de Elisenau.
Ukończył gimnazjum w Warszawie i w 1905 r. Wydz. Lekarski tamtejszego uniwersytetu. Następnie odbył studia specjalistyczne w Monachium i Berlinie, po czym w 1906 r. uzyskał dyplom lekarski cum exima laude na uniwersytecie w Kazaniu.
Od 1905 r. elew, a od 1909 r. asystent kliniki chirurgicznej Uniwersytetu Lwowskiego.
Członek–założyciel Związku Strzeleckiego we Lwowie.
Taternik i alpinista, członek Klubu Wysokogórskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W latach 1906, 1908, 1909 i 1910 prowadził w Alpach wycieczki Akademickiego Klubu Turystycznego ze Lwowa. Był członkiem grupy, która dokonała pierwszego polskiego trawersowania Mont Blanc. Działacz sekcji turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego i sekretarz jej zarządu (1908).
Podczas I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich, a potem w armii austro–węgierskiej. W stopniu mjr. lek. pełnił służbę na terenie Węgier i Dalmacji. W 1917 r. uzyskał habilitacji na Uniwersytecie Lwowskim.
Od 2 listopada 1918 r. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Służył w Polskiej Służbie Sanitarnej i w szpitalu zorganizowanym na politechnice.
Po wyparciu przeciwnika z miasta kontynuował służbę w WP. Z dniem 31 grudnia 1920 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppłk rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Od 1 stycznia 1921 r. był prymariuszem oddziału chirurgicznego dla dzieci Szpitala św. Zofii we Lwowie, zaś od 1 stycznia 1924 r. prymariuszem oddziału chirurgicznego Państwowego Szpitala Powszechnego w tym mieście.
Równolegle pracował na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1917 r. docent, od 1923 r. tytularny prof. nadzwyczajny. W latach 1919–1932 wykładał chirurgię ogólną kliniczną, chirurgię propedeutyczną i diagnostykę chirurgiczną. 29 września 1932 r. został kierownikiem (początkowo kierował nią w zastępstwie) kliniki chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, zaś od 1934 r. był tam profesorem nadzwyczajnym chirurgii.
Od 1923 r. członek Międzynarodowego Komitetu i Towarzystwa Urologicznego. Prezes Towarzystwa Chirurgów Polskich, prezes Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego, członek Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego.
Autor licznych prac specjalistycznych.
Po kampanii wrześniowej 1939 r. pozostał we Lwowie na uprzednio zajmowanym stanowisku (we Lwowskim Instytucie Medycznym). Aresztowany 3 lipca 1941 r. przez Niemców.
Rozstrzelany wraz z innymi uczonymi w nocy z 3 na 4 lipca 1941 r. na Wzgórzach Wuleckich.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Medalem Niepodległości.
Żonaty z Jadwigą ze Szczuków Downarowiczową, małżeństwo to było bezpotomne.
Z. Albert, w: Polski Słownik Biograficzny t. XXIV z 1979; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 2, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 255/1933; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; B. Tuszyński, Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939–1945, Warszawa 1999.