Bojownikom niepodległości

Tadeusz Piotr Bronikowski

(1894–po 1939)

Urodził się 30 października 1894 r. w m. Zassów koło Pilzna. Syn Jana.
Ukończył gimnazjum w Dębicy (1914 r.).
Od 1912 r. członek Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od 13 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich ps. „Mściciel”. Od września służył w 14 komp. 2 pp LP. W jej składzie 30 września wyruszył na front. Ranny podczas bitwy pod Mołotkowem (29 października), od 1 listopada przebywał na leczeniu w szpitalu w Dombo. Po rekonwalescencji od 11 maja 1915 r. w 6 komp. 4 pp LP, uzyskał stopień sierż.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Dynlafehervar na Węgrzech.
Zwolniony, został wcielony do armii austro-wegierskiej. Przydzielony do szkoły oficerów rezerwy.
Od 1918 r. w WP. Służył w 4 pp leg.
Zweryfikowany jako kpt. adm. gosp. z 1 czerwca 1919, w 1923 r. był oficerem kasowym 5 psp. W 1924 r. pozostawał w Kadrze Oficerów Korpusu Intendentury. Potem (1928, 1932) służył w Dep. Piechoty MSWojsk, a w 1935 r. w Biurze Personalnym MSWojsk. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. adm., wiosną 1939 r. zajmował stanowisko szefa wydz. III rezerw Biura Personalnego MSWojsk.
Po II wojnie światowej zamieszkał w Wlk. Brytanii.
Zmarł w 1965 r. w Londynie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 132/1931
Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich t. I, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów Polskich t. I: Karpaty, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.