Tadeusz Stanisław Hamuliński

Urodził się 8 listopada 1892 r. w Krakowie. Syn Edwarda i Anny z Emilewiczów. Brat Stanisława Adama (zob.).
Ukończył IV Gimnazjum Realne w Krakowie, po czym studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Od 1911 r. należał do „Zarzewia”, a od 1913 r. do PDS. Uczestniczył w kursie instruktorskim w Nowym Sączu (15 lipca-2 sierpnia 1914). Służył wówczas w 2 komp. Po przerwaniu kursu przybył do Krakowa.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Świrski”. Służył 1 komp. w 2 pp LP. Uzyskał stopień plut. W końcu lipca 1915 r. przebywał w szpitalu Czerwonego Krzyża w Nowym Targu.
W czasie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej. Internowany na Węgrzech. Uwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.
Od 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem 14 pp (1923). Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., służył w 32pp (1924), Oficerskim Trybunale Orzekającym (1928) i w 36 pp (1932), w którym dowodził 4 komp. W lipcu 1933 r. przeniesiony do rezerwy.
Mieszkał w Warszawie. Pracował jako radca w PKP.
Członek Zw. Legionistów Polskich – od 29 kwietnia 1937 r. był zastępcą sekretarza okręgu stołecznego, wkrótce potem został sekretarzem i członkiem rady programowej, kierownik placówki nr 2; członek Rady Naczelnej OZN, członek Zw. Rezerwistów. Należał do Zw. Urzędników Kolejowych RP (w latach 1934-1935 prezes okręgu warszawskiego, potem prezes tej organizacji).
Po II wojnie światowej zamieszkał w Wlk. Brytanii. Awansował na mjr. posp. rusz. piech. W 1953 r. był członkiem Rady Narodowej RP.
Zmarł 9 grudnia 1962 r. w Edynburgu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Mt. Vernon.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 17 II 1938) z Janiną Prus.