Bojownikom niepodległości

Tadeusz Walerian Janiszewski

(1902–po 1945)

Urodził się 14 kwietnia 1902 r. w Tarnopolu. Syn Władysława i Heleny z Pernarowskich.

Należał do POW.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W latach 1923–1925 kształcił się w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Po jej ukończeniu z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. art., został przydzielony do 1 part górskiej. Awansowany 1 lipca 1927 r. na por. art., co najmniej od 1932 r. służył w 20 pal. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. art., wiosną 1939 r. był pomocnikiem kwatermistrza przy II zastępcy dowódcy pułku.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r.  został dowódcą baterii sformowanej w 20 pal, z którą wszedł w skład improwizowanego dyonu armat mjr. Stanisława Komornickiego (3 bateria). Uczestniczył w obronie twierdzy w Brześciu nad Bugiem (14-16 września). Następnie z improwizowaną grupą „Brześć” wycofał się na Lubelszczyznę, wchodząc w skład improwizowanej grupy płk. Władysława Filipkowskiego. Na przełomie września i października dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał m.in. w oflagu XI A w Osterode.

Zmarł po 1945 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Źródła

L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923–1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” nr 27/1934; Rocznik oficerski 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. Sroka, Brześć nad Bugiem. Dzieje miasta i twierdzy, Biała Podlaska 1997.