Tadeusz Władysław Florczak

Urodził się 12 lutego 1895 r. w Sanoku. Syn Michała i Heleny z Korczyńskich.

Ukończył gimnazjum we Lwowie (1913), po czym podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim.

Członek „Sokoła” i Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 komp. III baonu 1 pp LP. Chory, na początku grudnia 1914 r. przebywał w domu chorych w Wiedniu. Od 1915 r. w 6 pp LP. W 1917 r. ukończył szkołę oficerską pułku. Po kryzysie przysięgowym pozostał w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków na Węgrzech. Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej.

Od listopada 1918 r. w WP. Pozostawał na stanowiskach kancelaryjnych.

Zweryfikowany jako kpt. adm. gosp. z 1 czerwca 1919 r., w latach 1922–1925 był odkomenderowany na studia na Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Po ich ukończeniu i uzyskaniu dyplomu inżyniera, otrzymał przydział do 6 dyonu samochodowego. Był w nim kierownikiem warsztatów samochodowych, a potem komendantem parku samochodowego. W 1933 r. został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii w Warszawie. Od 1935 r. służył w 5 baonie pancernym. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na mjr. br. panc., był II zastępcą dowódcy baonu.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 015/2 z 5 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Eleonorą Anderschöck, miał syna Witolda (13 X 1920–10 XII 2007), inżyniera, dziennikarza, i córkę Annę.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.