Teodor Federowicz

Urodził się 23 października 1875 r. w Zdzieszynie w ówczesnym pow. Błonie. Syn Walentego, brat Józefa (zob.).

Ukończył szkołę elementarną, po czym jako tkacz pracował w Zakładach Żyrardowskich.

W 1900 r. wstąpił w Żyrardowie do PPS. W 1904 r. przeszedł do PPS „Proletariat”. W tym też roku aresztowany przez władze rosyjskie, po trzech tygodniach z braku dowodów został zwolniony. Wiosną 1905 r. brał udział w działalności agitacyjnej we wsiach powiatu błońskiego. W końcu kwietnia aresztowany; pobity przez kozaków, wkrótce został uwolniony. Aresztowany 13 sierpnia podczas zebrania, został osadzony w warszawskim więzieniu śledczym. Zwolniony po manifeście październikowym, ponownie włączył się do działalności partyjnej. Wkrótce ponownie aresztowany, przez pięć miesięcy był więziony na Mokotowie. Po uwolnieniu powrócił do działalności partyjnej. W połowie 1907 r. wstąpił do PPS-Frakcjci Rewolucyjnej. W czerwcu działał jako agitator wśród robotników rolnych w majątku Czerwona Niwa. Aresztowany 21 lipca, był więziony na Pawiaku i w Modlinie, po czym został zesłany w trybie administracyjnym na czas trwania stanu wojennego do guberni wiackiej. Przebywał w miejscowości Nowy Toriał.

Po powrocie do kraju około 1911 r. zamieszkał w Żyrardowie i pracował w swoim zawodzie. Należał do PPS.

Po 11 listopada 1989 r. pracował jako kontroler mięsa w Kozłowicach Starych w pow. Błonie.

Od 1927 r. członek żyrardowskiego koła Stow. b. Więźniów Politycznych. 

Zmarł 13 maja 1932 r. w Żyrardowie.

Pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości.