Urodził się 26 marca 1897 r. w Wielkich Piekarach (Piekarach Śląskich) w rodzinie górniczej. Kuzyn Jana Józefa Gabriela Ludygi-Laskowskiego (zob.) oraz Jana Ludygi (zob.).
W czasie I wojny światowej w 1916 r. założył pierwsze druzyny skautowe na Śląsku (w Piekarach Śląskich i Szarleju).
Wkrótce potem powołany do armii niemieckiej, walczył na terenie Francji i Rumunii.
W 1919 r. zgłosił się do oddziałów powstańczych w Wielkopolsce. W stopniu ppor. piech. służył w 10 pstrz wlkp (potem: 68 pp). W 1920 r. odkomenderowany na Górny Śląsk, służył w sztabie POW Górnego Śląska ps. „Zombek”. Podczas II powstania śląskiego (sierpień 1920) szef Oddz. VI (łączności). W czasie III powstania śląskiego (od 3 maja 1921) w stopniu por. piech. zajmował się sprawami personalnymi w dowództwie Grupy „Wschód”. W czerwcu był sygnatariuszem memoriału grupy oficerów do Wojciecha Korfantego, żądających obsadzenia funkcji Naczelnego Wodza przez górnoślązaka i wprowadzenia przymusowego poboru. W 1923 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. piech.
W niepodległej Polsce mieszkał w Katowicach. Prowadził drukarnię i skład papieru „Pap”. Nawiązał współpracę z Ekspozyturą nr 4 Oddz. II Sztabu Generalnego. W 1939 r. jako oficer rezerwy odbył przeszkolenie w Ekspozyturze nr 3 Oddz. II Sztabu Głównego w Bydgoszczy. W sierpniu zmobilizowany do WP, sprawował funkcję kierownika kancelarii tej ekspozytury.
Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. z ekspozyturą ewakuowany do Rumunii, a stamtąd do Francji. Przydzielony do oddziałów łączności, brał udział w kampanii francuskiej 1940. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii, w dalszym ciągu służył w oddziałach łączności. W końcu 1942 r. przydzielony do sztabu Naczelnego Wodza. Był kierownikiem referatu personalnego wydz. ogólnego oraz pracownikiem sekcji łącznikowej A. Po zakończeniu wojny 22 lutego 1946 r. powrócił do Polski.
Pracował jako kierownik Składu Żelaza w Chorzowie, potem w ramach rekompensaty za utracone mienie otrzymał gospodarstwo rolne w Kłodnicy.
Członek PPR, wygłaszał w radio audycje propagandowe oraz pisał artykuły w „Trybunie Robotniczej”, skierowane do Polaków na emigracji. W związku z tą działalnością dokonano próby zamachu na jego życie. W 1947 r. został usunięty z PPR.
W grudniu 1948 r. aresztowany przez władze komunistyczne pod zarzutem przyjmowania łapówek, po dwóch miesiącach został zwolniony za kaucją. Od czerwca 1949 r. ukrywał się, planując ucieczkę z żoną z Polski. 21 października aresztowany pod zarzutem współpracy z wywiadem angielskim (nawiązał kontakt z przedstawicielem ambasady już w marcu 1946 r.), wobec braku dowodów 9 lutego 1951 r. śledztwo w tej sprawie zostało umorzone. 16 listopada 1951 r. wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach skazano go na cztery lata więzienia za nadużycia urzędnicze. Ponownie aresztowany w 1952 r. pod zarzutem współpracy z Oddz. II i działanie „na szkodę ruchu robotniczego”. Wobec braku dowodów śledztwo umorzono w październiku 1953 r.
Po uwolnieniu prowadził introligatornię w Chorzowie oraz pomagał żonie w prowadzeniu sklepu Ars Christiana w Bielsku-Białej.
Zmarł 14 marca 1957 r. w Chorzowie. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie kwat. W-VII-6.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty dwukrotnie; z drugą żoną Marią Krupą miał troje dzieci m.in. córkę Krystynę i syna Kazimierza, który jako żołnierz AK ps. „Leonidas” poległ pod Pieczonogami.
Z. Bereszyński, Teodor Ludyga i jego perypetie z komunistycznym aparatem bezpieczeństwa, „Śląski Almanach Powstańczy” t. V/2019;„Monitor Polski” nr 260/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003; M. Wnuczek, Działania prowadzone przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach przeciwko kpt. Teodorowi Ludydze, byłemu pracownikowi Oddziału II Sztabu Głównego Wojska Polskiego, „Zimowa Szkoła Historii Najnowszej” t. III, Warszawa 2015.