Teodor Lelek

Urodził się 10 kwietnia 1885 r. w Łubnianach pow. Opole. Syn Szymona, rolnika, i Franciszki z Czechów.

Ukończył szkołę ludową, po czym terminował w przedsiębiorstwie budowlanym; był samoukiem.

W latach 1907-1908 przebywał na emigracji zarobkowej w Bottrop w Westfalii. Następnie zamieszkał w Szopienicach.

Członek i do 1914 r. prezes gniazda Tow. Gimnastycznego „Sokół” w Szopienicach.

W czasie I wojny światowej w marcu 1915 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie zachodnim. 20 sierpnia 1917 r. dostał się do niewoli francuskiej.

Od 2 grudnia 1918 r. w Armii Polskiej we Francji. Do stycznia 1919 r. przebywał w obozie wojskowym w Le Mans ps. „Teofil Lisiecki”. Razem z armią wiosną 1919 r. powrócił do Polski. 19 czerwca mianowany ppor. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. 10 października 1920 r. urlopowany z WP, po czym skierowany do akcji plebiscytowej.

Początkowo dowodził 7 sotnią Policji Górnego Śląska w Rybniku, a od 15 marca 1921 r. 5 sotnią w Raciborzu.

Uczestnik III powstania śląskiego (od 3 maja 1921). Służył w sztabie Grupy „Północ”, skąd skierowano go na odcinek frontu w rejon Rybnika. W końcu maja sprawował funkcję dowódcy żandarmerii polowej w Grupie „Południe”, a od 8 czerwca zastępcy dowódcy żandarmerii polowej wojsk powstańczych. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce pracował w administracji państwowej. W latach 30. (do 1939 r.) kierownik kancelarii w starostwie w Rybniku.

Od lata 1924 r. prezes Bractwa Kurkowego w Rybniku.

Podczas II wojny światowej od 1939 r. na emigracji w Afryce. Przebywał m.in. w Rodezji. W 1947 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał wówczas w Katowicach.

Zmarł 23 maja 1965 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Katowicach-Ligocie.

Odznaczony Medalem Niepodległości.