Teodor Obremba

Urodził się 24 lipca 1890 r. w Podgórzu koło Prudnika. Syn Teodora małorolnego chłopa i Franciszki z Lubczy-
ków pochodzenia chorwackiego.

Edukację elementarną pobierał w rodzinnej miejscowości. Naukę kontynuował w gimnazjum w Gliwicach, gdzie od 1908 r.  należał do konspiracyjnego, samokształceniowego koła Towarzystwa Tomasza Zana.

W lipcu 1911 r. uczestniczył w kursie wakacyjnym zorganizowanym w Krakowie przez Uniwersytet Jagielloński, następnie we wrześniu tego roku w zjeździe delegatów kół samokształceniowych. Za udział w tej tajnej polskiej oganizacji 11 listopada 1911 r., na dwa miesiące przed marurą, został wydalony z gimnazjum. Po interwencji Wojciecha Korfantego pozwolono mu przystąpić do egazaminu poza Górnym Śląskiem.  W roku 1912 zdał maturę w szkole w Wittstocku w Branderburgii. Studiował teologię i filozofię na Śląskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu (od 1918 Uniwersytet Wrocławski). Z powodu szykan niemieckich władz kościelnych za działalność propolską przeniósł się na Wydział Lekarski; dyplom lekarski otrzmał w roku 1920.  Podczas studiów, w roku 1918 był ostatnim prezesem Związku Akademików i Górnoślązaków i Grupy Narodowej „Zet” we Wrocławiu.

W czasie plebiscytu na Górnym Śląsku (20 marca 1921) Wojciech Korfanty mianował go Komisarzem Polskiego Komisariatu Plebiscytowego na powiat prudnicki z siedzibą w Strzeleczkach. Wobec groźby zamachów ze strony niemieckich bojówek 10 lutego 1921 r. opuścił powiat prudnicki. Podczas III powstania śląskiego (2/3 maja – 5 lipca 1921) pełnił funkcje lekarza baonu w Podgrupie „Bogdan” Grupy „Północ”". Po powstaniu zamieszkał w Mysłowicach, gdzie został naczelnym lekarzem w Górnośląskim Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża w tym mieście. 1 lipca 1925 r. awansowany na stopień ppor. rez. lek. W latach 1926–1939 kierował Szpitalem Gminnym dla Chorych na Gruźlicę w Brzezince i Przychodnią Przeciwgruźliczą Ośrodka Zdrowia w Mysłowicach. Był także lekarzem zaufania przy Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Okresowo pracował jako lekarz w Generalnym Towarzystwie Emigracyjnym w Mysłowicach (centrala w Paryżu), werbującym polskich robotników do Belgii i Francji. Od roku 1926 był przewodniczącym Rady Miejskiej w Mysłowicach. W roku 1930 z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji był posłem do autonomicznego Sejmu Śląskiego.

Podczas II wojny światowej w listopadzie 1939 r. aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Sośnicy. Na skutek interwencji niemieckiej izby lekarskiej po dwóch tygodniach został zwolniony. W kwietniu 1940 r. w trakcie aresztowań inteligencji polskiej uciekł przed gestapo do Generalnego Gubernatorstwa do Krakowa, skąd przedostał się do Warszawy. Od 15 stycznia 1941 r. pracował jako lekarz kolejowy w Mińsku Mazowieckim. Współpracował z ruchem oporu. W jego mieszkaniu prowadzone było tajne nauczanie.

W marcu 1945 r. powrócił na Górny Śląsk do Katowic gdzie podjął pracę lekarza rejonowego w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych oraz lekarza domowego w Ubezpieczalni Społecznej w yum mieście.  Członek honorowy korporacji akademickiej Silesia. Zmarł 9 maja 1951 r. w Katowicach, został pochowany na miejscowym cmentarzu przy ul. Francuskiej.