Bojownikom niepodległości

Teodor Orest Antonowicz

(1895–1940)

Urodził się 9 listopada 1895 r. we Lwowie. Syn Michała i Zofii z Kucharskich.

W latach 1908–1914 kształcił się w szkole realnej w Kaliszu.

Po wybuchu I wojny światowej przerwał naukę i od 1916 r. pracował jako urzędnik Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Kaliszu. W 1917 r. wznowił naukę i ukończył szóstą klasę.

Od 9 listopada 1916 r. służył w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Acki”. W 1918 r. objął funkcję komendanta obwodu w Kaliszu. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie tego roku.

Od 10 listopada 1918 r. w WP. Przydzielony do 2 puł, 30 listopada mianowany kpr., a 15 grudnia wachm., zaś 4 stycznia 1919 r. pchor. 8 marca przeniesiony do 29 pp, służył w 1 komp. W okresie od 19 marca do 15 czerwca przebywał na kursie uzupełniającym dla pchor. POW przy Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po jego ukończeniu, mianowany ppor. piech., powrócił do 1 komp. 29 pp. Od 8 sierpnia pełnił służbę w 7 komp. Podczas walk z bolszewikami 16 czerwca 1920 r. został ranny. Po rekonwalescencji 19 września przydzielony do baonu zapasowego 29 pp. Był referentem oświatowym baonu, a od marca 1921 r. – pułku. 5 grudnia 1921 r. awansował na por. piech.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, od 15 czerwca 1923 r.  służył jako wychowawca i dowódca 4 komp. w Korpusie Kadetów nr 1 we Lwowie. Od 30 sierpnia 1924 r. zajmował analogiczne stanowisko w 5 komp. 25 sierpnia 1927 r. przeniesiony do 26 pp, w którym sprawował funkcję dowódcy komp. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., od września był komendantem powiatowym PW w Bóbrce, a po 1935 r. we Lwowie i jednocześnie dowódcą 1 komp. II Lwowskiego baonu ON.

W czasie kampanii 1939 r. dowodził baonem „Wilno” w improwizowanej grupie „Dubno”. Jesienią aresztowany przez Sowietów we Lwowie i osadzony w tamtejszym więzieniu. Wywieziony na podstawie listy nr 055/4 z 5–9 maja 1940 r.

Wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Michaliną N.

Tablica poświęcona jego pamięci znajduje się w katedrze polowej WP w Warszawie.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; Księga pamięci kadetów II Rzeczypospolitej. Aneks, Warszawa 2006; „Monitor Polski” nr 132/1931; Polski Cmentarz Wojenny Kijów–Bykownia. Księga cmentarna t. I, Warszawa 2015; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.