Urodził się 24 lutego 1888 r. w m. Miedźna pow. Pszczyna. Syn Tomasza, rolnika, i Jadwigi z d. Sosna.
Studiował w Lipsku i Dreźnie, w 1914 r. uzyskał dyplom lekarski.
Członek „Zetu”.
Współorganizator POW Górnego Śląska w pow. Pszczyna. Uczestnik I powstania śląskiego (sierpień 1919 r.). Podczas kampanii plebiscytowej przewodniczący Polskiego Komitetu Plebiscytowego na pow. kozielski. W czasie III powstania śląskiego (1921 r.) w stopniu kpt. lek. był naczelnym lekarzem 6 pp wojsk powstańczych. Jednocześnie lekarz biura ewidencyjnego w Tychach oraz delegat PCK przy Misji Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża w Opolu. Współorganizował wymianę jeńców oraz opiekę czerwonokrzyską nad ludnością Opolszczyzny.
W niepodległej Polsce mieszkał w Pszczynie. Pracował jako lekarz kolejowy.
Działacz chadecji.
Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie. Uczestnik powstania warszawskiego.
Po zakończeniu wojny początkowo naczelny lekarz Ubezpieczalni Społecznej, potem lekarz zakładowy Oddziału Banku Narodowego w Katowicach.
Od wiosny 1945 r. organizował komórki Stronnictwa Pracy na Śląsku. Znajdował się pod obserwacją komunistycznego aparatu bezpieczeństwa. Aresztowany 7 marca 1946 r. w siedzibie stronnictwa w Katowicach, został potem zwolniony. Ponownie aresztowany 18 października 1950 r., po kilku dniach z braku dowodów działalności antypaństwowej zwolniony. Ponownie pozostawał pod obserwacją funkcjonariuszy komunistycznego aparatu bezpieczeństwa.
Zmarł w 1965 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Julianną Korfanty.
K. Brożek, w: Encyklopedia powstań śląskich, Opole 1982; „Monitor Polski” nr 64/1938; A. Namysło, Bezpieka przeciw śląskiej chadecji, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej” nr 6-72004.